Ecuador - bye bye Zuid-Amerika!

Inmiddels zijn we alweer 4 maanden terug in Nederland! Helaas is het er nooit van gekomen om ons laatste reisverhaal te schrijven en te plaatsen. Toen we terug kwamen zijn we in een snel tempo weer in ons oude/nieuwe leven terecht gekomen. Zo kwamen we vrijdagavond thuis en moest Jasper op maandag met zijn coschappen starten. Nicky kon diezelfde week weer beginnen bij de NS en zo waren we weer fulltime aan de bak. In onze vrije tijd hebben we weer genoten van onze familie en vrienden, waardoor het schrijven van het allerlaatste verhaal constant werd uitgesteld.

Deze blog zal voornamelijk gaan over ons allerlaatste land: Ecuador. In onze laatste blog hebben we al beschreven op wat voor idiote manier we hier zijn beland. Denk aan een lange busrit van 27 uur en een helse taxirit van 4,5 uur waren we dan eindelijk aangekomen in Puerto Lopez. De voornaamste reden om hier naar toe te gaan, zijn de walvissen! Zoals in onze vorige blog al vermeld komen die hier elk jaar in een bepaalde tijd vanaf Antarctica naar toe om te paren. Daarnaast is het ook wel weer lekker om aan de kust te zitten, na al die bergen heb je daar wel behoefte aan. Het dorp op zich is niet heel bijzonder, maar weer totaal iets anders dan wat we allemaal al hebben gezien.

We hebben ons verwend met een chill hotel ipv een pauperhostel, dat hebben we verdiend na die lange reis. De eerste volle dag hebben we ook alleen maar besteed aan het bijkomen van deze reis. Beetje rondgewandeld, in gezellige strandtentjes gegeten, in de hangmat gelegen en de trip naar de walvissen geboekt. Wat trouwens nog wel grappig is om te noemen, dat we een bekende tegen kwamen! We liepen lang een internetcafé en daar zag Nicky opeens collega Barbara van de NS zitten! Ze wist wel dat zij rond deze tijd ook in Ecuador zou zitten, maar dit was echt puur toeval. Bizar..

Dit was overigens ook de dag dat Michael Jackson dood ging. Ook hier waren alle ontwikkelingen goed te volgen via de Spaanse CNN, welke wij natuurlijk heel goed konden volgen ;) De beelden zeiden ook genoeg en de komende dagen kwamen alle tuktuks voorbij met harde MJ-beats, hilarisch! Toch hebben we wel het idee dat ze er hier anders mee dealen dan in Nederland. Emotioneler eigenlijk, tranen met tuiten. De volgende dag had ook iedereen het erover.. 'Heb je het al gehoord?? ' (< in alle talen). Het gesprek van de dag.. van de week eigenlijk.

Gelukkig hadden we op onze walvissentrip afleiding genoeg! Al vroeg in de ochtend werden we op de boot gezet richting La Isla de la Plata, een soort van ‘poor man's Galapagos'. Dit betekende over de ruwe Grote Oceaan langs de walvissen. Over de hoge golven.. helaas zorgde dit ervoor dat Nicky haar ontbijt even overboord gooide en vervolgens nog een tijdje groen zag. Gelukkig fleurde de gigantische walvissen haar een beetje op. We voeren vlak lang deze beesten die af en toe een sprong maakten, hun staart omhoog gooiden en vooral erg veel fonteintjes bliezen. Natuurlijk net niet op de momenten dat je klaar zit met je camera.. of gewoonweg vergeet op het knopje te drukken, omdat je zo onder de indruk bent.

Uiteindelijk kwamen we tot Nicky haar genoegen snel aan op het eiland, vaste grond! Even een beetje bijkomen en we gingen op stap met onze gids. Een gedeelte van de groep ging duiken en wij gingen wandelen over dit bijzondere eiland. Er komen hier veel aparte en fotogenieke vogelsoorten voor. Zoals de Blue-Footed Booby , Red-Footed Booby , Nazca Booby en de Fregatvogel . Bij deze vogels kon je erg dichtbij komen, we hebben zelfs kleine schattige donsbabytjes gezien. Naast deze vogelsoorten konden we vanaf het eiland ook de walvissen op een afstand bewonderen. Het is een rotsachtig eiland vol met vogelpoep, klinkt niet echt aantrekkelijk, maar we vonden het echt heel bijzonder. Na de wandeling werden we herenigd met de duikers en konden we van onze lunch genieten. Jasper heeft zelf nog even gesnorkeld en ondanks het donker uitziende water, was er zoveel te zien! De duikers waren ook helemaal enthousiast over de diversiteit in de zee. Een meisje dat al in Australië en Thailand had gedoken, had nog nooit zoveel gezien als hier in Ecuador. Zo schijnt het daar heel bijzonder te zijn om een MantaRay te zien, terwijl deze hier in bosjes voorkomen. Als zo met hun vin boven water komen, lijken het overigens net haaien. De terugweg ging gelukkig een stuk beter, helemaal achterop de boot zitten scheelt een hoop.

's Avonds hebben we weer lekker gegeten en de volgende dag gingen we ‘s avonds alweer met de bus naar Quito. Deze vertrok om 21:00 pas, dus overdag hebben we oa. de vorige blog geschreven en nog wat souvenirs gekocht. Toen we aankwamen bij onze bus, werden we niet echt vrolijk. Het viel een beetje in de categorie Uyuni - LaPaz in Bolivia. Toch met goede moed ingestapt en wonder boven wonder kreeg Nicky het nog voor elkaar om te gaan slapen. Hierdoor waren we bijna niet uitgestapt. Eigenlijk zouden we namelijk vroeg in de ochtend aankomen, maar onze chauffeur had het gas goed ingetrapt waardoor we om 4uur ‘s nachts op het busstation van Quito aankwamen. We wilden namelijk direct door naar Banos en konden na een uurtje op een mistroostig busstation met duistere figuren bijna direct de bus naar Banos pakken. Een aantal uur later kwamen we aan in een druilerig Banos en besloten we ons wederom te trakteren opeen luxe verblijf. Jaaa, alweer!! Banos is namelijk het decadente vakantieoord van Ecuador. Veel rijkelui uit Quito brengen hier lange weekenden en vakanties door. Banos is vernoemd naar de populaire baden in de omgeving welke worden veroorzaakt door de vulkanen in de buurt.

In ons luxe verblijf (naja, een slechte versie van Center Parcs) hebben we eerst even uitgerust. Helaas begon Jasper hier een beetje ziek te worden, koorts.. en allerlei andere ongemakken. Hierdoor hebben we wel een beetje in Banos rondgelopen en hier en daar wat gegeten, maar het niet écht kunnen meemaken. We hadden ook pech met weer, het regende eigenlijk constant. Na een aantal nachten en we ons weer beter voelden, hebben we de bus gepakt naar Quito. Onze laatste bestemming! Hier hebben we weer heerlijk cultureel gedaan. Quito is heel specifiek opgedeeld in een oud en nieuw gedeelte. We sliepen in het nieuwe gedeelte, want hier zijn veel goede hostels, restaurantjes en kroegjes/clubs. Naar het oude gedeelte pakten we de taxi en hebben daar hebben we voor het laatst ontzettend de toerist uitgehangen. Prachtige kerken gezien, waarvan er één wel erg bijzonder was, namelijk de Iglesia de la Compañía. Deze kerk is gewoon volledig goud van binnen!

En toen was het alweer onze laatste dag! Deze besloten we af te sluiten met een heerlijke sushimaaltijd. Echt waar, de lekkerste sushi die we ooit gegeten hebben. Helaas kon, vooral Nicky, geen maat houden en heeft zij de hele nacht wakker gelegen van een misselijke sushi-buik. Niet echt lekker als je de volgende dag zo veel moet reizen, maar eigen schuld.. dikke bult! Via Quito dus eerst naar Madrid.. en na een hele reis zonder problemen was Jasper opeens zijn rugzak kwijt. Oeps, even laten staan bij de douane, gelukkig zo weer terecht.. maar wel even schrikken. Uiteindelijk komt thuiskomen gewoon erg dichtbij. In Madrid voel je al dat je dichterbij bent! Dan nog een klein stukje en zie je Nederland vanuit de lucht steeds groter worden. Toen we de bekende schuifdeur doorkwamen op Schiphol stonden daar ontzettend veel lieve familie, vriendjes en vriendinnetjes. Inclusief gejoel, gefluit, spandoeken, ballonnen etc. werden we weer in geknuffeld door iedereen die we zo lief hebben. Tja, best emotioneel eigenlijk..

Gewoon weer helemaal heel thuis gekomen, zonder (echte) vervelende dingen. Die avond lekker onder de mensen geweest, eigenlijk constant weer genoten van alles en iedereen. Helaas ook snel weer in het gewone leven gestort. Hierdoor zijn we helaas nog niet toegekomen aan het maken van het bekende fotoboek, het selecteren van de foto's en (tot nu dan) het schrijven van het laatste verhaal. Gelukkig genieten we nog (bijna) elke dag van onze reis. Hoe vaak we afzonderlijk van elkaar de weblog er weer even bijpakken, vooral op deze sombere herfstdagen. Met hoeveel enthousiasme vertellen we over onze reis als andere mensen ook gaan en hoe we kunnen genieten van weblogs van vrienden die daar nu zitten. Soms kan je ter plaatse minder goed genieten van bepaalde dingen, omdat het gewoon teveel en te groot is. Gelukkig komt dit dan vaak later, dan krijg je gewoon weer helemaal de kriebels in je buik als je eraan terug denkt.

Met deze weblog is ons online reisverhaal compleet en we hebben er nog altijd veel plezier van. We raden dan ook echt iedereen aan iets vergelijkbaars bij te houden! Het kost soms inderdaad wat tijd en het werkt niet altijd mee (oude smoezelige internetcafe'tjes met tergend trage verbindingen etc).. maar het is het meer dan waard. Eigenlijk zou je het alleen al moeten doen vanwege de ontzettend leuke reacties die je krijgt. Daarvoor willen we jullie nogmaals bedanken.. het geeft zo'n warm gevoel om zoveel lieve berichten uit Nederland te lezen.

Lieve mensen, bedankt voor het trouw volgen van onze verhalen en foto's. Dit is voorlopig het laatste verhaal, maar de reiskriebels zijn constant aanwezig. Dus wie weet.. tot een volgende keer!

Liefs Jasper & Nicky

PS. Ook voor de laatste keer: De foto's vind je HIER!

Peru!!

En toen waren we alweer in ons laatste land aangekomen... Op dit moment zitten we in Puerto Lopez, een klein vissersdorpje aan de westkust van Ecuador. Buiten een mooi strand en een erg relaxte atmosfeer is het niet echt een toeristenmagneet. Toch stikt het hier elk jaar van juni tot oktober van de toeristen, allemaal te danken aan een grote groep walvissen die elk jaar vanaf Antartica hier naartoe zwemt om te paren. Gisteren zijn we met een bootje op ´walvissenjacht´ geweest, of we ze gevonden hebben zullen we op de volgende blog
vertellen...nu eerst verder met Peru.

Zoals in het vorige blog verteld waren we vroeg in de ochtend met het vliegtuig in Cuzco aangekomen. Nog moe van de reis en de afgelopen dagen in de jungle chrashten we flink uitgeput in de slaapkamer van het hostel. Het bleek dat het hostel een flinke dvd collectie had en elke kamer een dvd speler, hier hebben we die ochtend even flink gebruik van gemaakt. Grappig hoe je na een tijdje reizen steeds meer gaat leven zoals je thuis doet.

´s Middags hebben we natuurlijk nog wel de stad verkend. Wandelend tussen de eeuwen oude inca muren kwamen op de Plaza de Armas aan (zo´n beetje elke stad in Zuid-Amerika heeft een centraal plein die Plaza de Armas heet) waar een geweldige mensenmassa zich had verzameld. Er bleek een christelijke feestdag gaande te zijn, Corpus Christi. Gigantische standbeelden van Maria, heiligen op paarden en velen andere werden door traditioneel gekleede mannen en vrouwen uit de kerk gedragen. Hieromheen werd gedanst en de mensenmassa moedigde iedere groep flink aan, net of het een wedstrijd was. Erg leuk om mee te maken! Die avond lagen we vroeg op bed omdat de volgende ochtend de treinreis naar Machu Picchu op het programma stond.

Even waren we nog bang dat heel de Machu Picchu trip niet door kon gaan. De protesten rondom Cuzco waren aan het verharden en er gingen geruchten dat de trein naar Machu Picchu gestaakt zou gaan worden. Gelukkig bleek dit niet het geval en zaten we na een kort taxi ritje in de trein (Nicky weer helemaal gelukkig) richting één van de zeven nieuwe wereldwonderen. Een prachtige rit door groene valleien waar de bewoners druk bezig waren om met ossen de akkers te ploegen. Na een aantal uur kwam de trein aan in Machu Picchu Pueblo, een klein stadje op een steenworp afstand van Machu Picchu. We hadden besloten om een nachtje in dit dorpje te overnachten zodat we de volgende ochtend vroeg richting Machu Picchu konden gaan. Machu Picchu Pueblo is prachtig gelegen in een groen dal omringd door honderdenmeters hoge bergen. Helaas is het dorpje zelf niet zo mooi als de omgeving en vooral gericht op het uitmelken van toeristen. Toch hebben we het er nog goed naar onze zin gehad.

De volgende ochtend was het dan zover. Om vijf uur ging de wekker zodat we de eerste bus van half 6 naar Machu Picchu konden halen. Na een snel ontbijtje bleek dat we niet de enige waren die ´de eerste bus´ wilden halen...wat een gigantische rij! Gelukkig stroomde het allemaal snel door en zaten we al snel in één van de tientallen ´eerste bussen´. Na een half uurtje en ontelbare haarspeldbochten later stonden we voor de toegangspoorten van Machu Picchu. Wat een indrukwekkend gezicht, een stad op een berg die zo hoog overal bovenuit torent. Lang konden we hier echter niet van genieten omdat we, samen met zo´n beetje alle andere bezoekers, snel naar de andere kant van de Inca stad renden. Hier is de toegang naar de berg Waynu Picchu, de berg die op de achtergrond van elke Machu Picchu foto prijkt en vanwaar je het mooiste uit zicht hebt op Machu Picchu. Er mogen elke dag echter maar 400 mensen naar boven om van het uitzicht te genieten, gelukkig hoorden we daar bij!

De Inca´s moeten een goede conditie hebben gehad (en geen last van hoogtevrees) want het was een flinke klim langs diepe afgronden. Na een uur hijgen en puffen kwamen we boven en zagen we dat het het allemaal waard was geweest, wat een uitzicht! Na het genieten en natuurlijk de nodige foto´s was het weer tijd voor de afdaling welke nog ´interesanter´ was dan de beklimming doordat je nu pas echt goed zag hoe stijl je naar beneden ging...

De rest van de dag hebben we door Machu Picchu gedoold en ons verbaasd hoe mensen dit 500 jaar geleden gebouwd konden hebben. Na nog lekker in het gras gelegen te hebben (en flink verbrand te zijn) was het tijd om met de bus af te dalen om vervolgens de trein terug naar Cuzco te nemen.

Tijdens de treinrit werd het langzaam aan donker en werd de muziek steeds luider gezet. We keken elkaar aan en kregen een kleine flashback... Gelukkig waren er deze keer geen tv schermen in de trein te vinden, toch waren we nog niet helemaal gerustgesteld. En ja hoor, al snel kwam er een man in traditionele kleding de coupe binnen en begon er flink op los te dansen. Toen deze voorsteling afgelopen was begon de hoofdact, een echte modeshow van alle mogelijke alpaca wol (een soort lama) truien. We hebben nog nooit een ´model ´ (die overigens even daarvoor nog onze kaartjes had geknipt en de koffie had geserveerd) zoongelukkig zien kijken. Bij elke nieuwe trui werd het applaus groter en voelde hij zich steeds minder op z´n gemak...

De laatste dag Cuzco heben we nog door de mooie straatjes geslenterd en de laatste souverirs ingekocht. Die avond gezellig met de Zwitsers Patrice en Celine (die we tijdens de Uyuni tour hadden ontmoet) in een typisch Peruaans restaurantje gegeten. De cavia, een typische Peruaanse delicatesse kon op ons bord natuurijk niet ontbreken...geen aanrader...

De volgende ochtend was het tijd om naar Lima te vliegen. Eigenlijk hadden we met de bus eerst naar een ander plaatsje in Peru willen reizen, maar door alle wegblokkades was dit helaas nog steeds niet mogelijk. Op weg naar het vliegveld was er erg veel ME op de been en
bij het vliegveld aangekomen waren alle hekken gesloten. Nadat we onze paspoorten en vliegtickets lieten zien werden we via een hek binnengelaten. Later lazen we dat een grote groep protestanten het vliegveld wilden bezetten. Dit is door inzet van de politie niet gelukt, maar later is ivm veiligheidsredenen wel de trein naar Machu Picchu voor een aantal dagen gestaakt. In de pers, ook in Peru is hier allemaal niks over terug te vinden. Erg vreemd allemaal en erg vervelend voor veel reizigers. Veel mensen die we ontmoet hebben tijdens de reis en nog contact mee hebben zitten vast in steden in Peru en kunnen niet verder reizen. Anderen hebben heel hun reis moeten omgooien of extreem dure vliegtickets moeten kopen om toch verder te kunnen...

Gelukkig ging het met onze vlucht allemaal goed en kwamen we in de namiddag aan in Lima. Van andere reizigers hadden we de meest vreselijke verhalen over Lima gehoord en de reisboeken zijn ook niet erg positief, dus besloten we om maar één nachtje te blijven. We hadden een hostel in het centrum uitgezocht zodat we toch nog iets van de stad konden zien. De avond dat we aankwamen moesten we dus al de bustickets naar Guayaguil boeken. Hierdoor kregen we al direct een `goed` beeld van Lima at night. Niet echt een fijn sfeertje... Ook omdat we het busstation niet direct konden vinden en dus wat rondzwierven. Uiteindelijk toch maar een taxi gepakt en alles kunnen regelen. We hadden besloten in Lima centre te slapen, omdat we maar èèn nachtje bleven. Vanuit dit punt kan je namelijk makkelijk de toeristische spots bekijken, maar de meeste restaurants en hostels zitten in Mirraflores. Beetje lastig om een restaurantje te vinden dus, maar uiteindelijk lekker gesmuld van Cheviche.. een Peruaans gerecht met rauwe vis in een soort limoensausje.

De volgende ochtend een beetje rondgewandeld in Lima en wat pleinen en cathadralen bezocht. Zo overdag een prima stad, totaal geen onveilig gevoel en best mooie architectuur! Ook alvast een beetje voorbereid op onze 27uur durende busrit... pfff!! We stapten dus om 15:00 in de bus om vervolgens om 18:00 de volgende dag in Guayaguil aan te komen. Niet-normaal-lang dus... We zouden eigenlijk een nachtje in deze stad slapen, omdat er geen bussen meer reden aar Puerto Lopez, maar we vonden Richard. Deze Zweed van 23 wilde ook zo snel mogelijk naar Puerto Lopez en uiteindelijk hebben we met zijn drieen een taxichauffeur zo gek weten te krijgen om ons voor een vriendelijk prijsje te brengen. Het was wel ongeveer 3 uur rijden, dus hij wilde wel zijn vrouw meenemen als gezelschap.. vooral op de weg terug. Prima, vrouwtje opgehaald en om half 8 reden we Guayaguil alweer uit.

Na een helse rit van 4,5 uur kwamen we aan... wat een rotweg en die taxichauffeur kon echt niet rijden!! Onderweg waren we nog aangehouden door een politiewagen. Ze doorzochten de hele auto en waren duidelijk naar iets op zoek zodat ze ons geld konden aftroggelen. Gelukkig vonden ze dat niet bij ons, maar bij de taxichauffeur.. hij had een kopie van zijn autopapieren mee ipv het orgineel. Natuurlijk kreeg hij geen boete, maar moest hij gewoon even $10,- dokken. De politiemannen hadden honger en wilden namelijk wat gaan eten. Corrupte bedoeling dus, maar gelukkig kwamen wij er goed vanaf. Op dat moment allemaal best spannend, achteraf gewoon een goed verhaal.

Over onze verdere avonturen in Ecuador later meer, waarschijnlijk in onze laatste blog!! Nog maar een klein weekje en dan zijn we alweerthuis. Dubbel gevoel.. we hebben hier zo genoten, zoveel moois gezien.. maar het is ook wel weer lekker om thuis te zijn.. een thuis
te hebben.

Tot blogs!!
XXX

PS De foto´s vind je HIER!!!

La Paz & de Jungle!

Daar zijn we weer, deze keer vanuit Cusco, Peru! Stiekem gaan we vandaag ook alweer richting Lima en hebben we Machu Picchu dus al gezocht en ook al flink van Cusco genoten. Daarover meer in onze volgende blog welke zal gaan over Cusco en Lima!

Oorspronkelijk was ons idee om vanuit La Paz met de bus naar Lake Titicaca te reizen en vanuit daar verder te gaan richting Cuzco. De bustickets waren al geregeld en de koffers ingepakt toen we te horen kregen dat de busreis niet door kon gaan omdat er in grote delen van Peru gestaakt wordt en er veel wegen (vaak op een nogal vijandige manier) geblokkeerd worden. De protesten zouden de volgende dag afgelopen kunnen zijn, maar het zou ook zo nog een aantal weken kunnen aanhouden. Deze gok konden we niet nemen en we besloten om Lake Titicaca over te slaan enhet vliegtuig naarCuzco te nemen.

Maar nu eerst terug naar La Paz, wat een geweldige stad is dat!In eerste instantie werden we na de 12 uur durende busreisvanuit Uyunieen beetje overweldigd. Natuurlijk door de liggingop 3500 meter hoogteen de nog hogerebesneeuwde bergen die ons omringden, maar vooral door het verkeer. Wat een chaos is dat zeg, overal opstoppingen, tutterenden auto´s schreeuwende personen die mensen in hun bus willen lokken en dat allemaal op smalle weggetjes die zo stijl zijn dat je er met je fiets niet naar boven zou komen en vooral veel kleurrijke mensen.

Na een warme douche (heel fijn na de Uyuni trip!!)en een fruitig onbijt waren we een beetje bijgekomen en klaar omde stad te verkennen. Lopend door de smalle steile straatjesverbaasden we ons over de mooie koloniale gebouwen ende kleurige mensen die door de straten liepen. Alle Boliviaanse vrouwen dragen nog traditionele kleding bestaande uit een (veel te klein) hoedje, een kleurige omslagdoek waar een kind of vele kilo´s aan koopwaar in wordt gedragen en een feestelijke rok die om de (zonder uitzondering)dikke billen geslagenwordt.

We boekten al snel de vliegtickets naar de Amazone voor overmorgen. De planning is om samen met Amy & Travis te gaan, welke we hadden ontmoet in San Pedro. De dagen in La Paz hebben we ook veel met hen opgetrokkken. We hebben vooral veel door de stad gelopen, gezien La Paz echt een stad is die je moet beleven. Het is geen stad waar je van de ene bezienswaardigheid naar de ander moet, maar waar je gewoon moet meegaan met de stroom en je ogen uitkijkt. De bijzondere infrastructuur, de kleurrijke mensen, overal stalletjes met eten/kleding/prullaria en niet te vergeten de Lama-foetessen, juist.. dode ongeboren Lama`s die mensen kopen en onder hun huis begraven voor geluk. IEHL!! Bovendien waren er nog velen andere ondefinieerbare zaken te koop.

We hadden beiden eigenlijk weinig tot geen verwachtingen van La Paz, maar kunnen uiteindelijk wel zeggen dat het de meeste leuke en meest bijzondere grote stad van Zuid-Amerika is tot nu toe. Vriendelijke mensen, totale choas en je hebt hier echt nog meer het idee ver van huis te zijn. De restaurantjes en cafetjes zijn erg gezellig, hier weinig tot geen plastic tuinmeubilair in de horeca, maar sfeervol ongerichte plekjes om te genieten van plaatselijke gerechten als bijvoorbeeld Lama. Dit alles voor een erg vriendelijke prijs, want wat is Bolivia goedkoop! Hierdoor word je natuurlijk wel snel in de verleiding gebracht jezelf te trakteren en stiekem hebben we dat ook gedaan. Waar je een set-lunch (soep, vlees en rijst)op de markt kan krijgen voor 6 Bolivianos (€ 0,60!) hebben wij ons daar niet aan gewaagd. Wel 3-gangen voor 25 Bolivianos (€ 2,50), welke behoorlijk goed in de smaak viel.

Zoals al aangegeven, hebben we in deze stad gewoon een beetje rondgewandeld.. meegemaakt, de stad beleefd. Ons te buiten gegaan op de The Mercado de Hechiceria (Heksenmarkt) waar je allerlei Zuid-Amerikaanse souvernirs voor spotprijsjes kan kopen, we hadden ons om deze reden tot op heden ingehouden wat betreft de souvenirs maar vanaf dit punt staan de backpacks strakker.

Tijdens onze wandeling wel langs de bijzonder gevangenis van La Paz gekomen, namelijk de San Pedro Prison. Op deze gevangenis is de Sona-gevangenis in Seizoen 3 van Prison Break gebasseerd. De kenner weet dan genoeg ;) In deze gevangenis bepalen de gevangenen de regels en zijn velen bewakers corrupt. Zo heb je verschillende rangen en woont de leider samen met zijn familiein een appartement met alles er op en eraan en leeft de onderste laag in de riolen van de gevangenis. Buiten word je als tourist constant benaderd of je interesse hebt in Cocaine etc. Beste een beetje louche bedoeling allemaal..

Om in de sfeer te blijven hebben we in La Paz ook het Cocamuseum bezocht, waar in een 30tal panelen je volledig op de hoogte wordt gebracht van alles ins en outs van het witte goedje. Beste interessant en ook begrijpbaar gezien we een boekje met (creatieve) Nederlandse vertalingen kregen. Een heleboel kennis rijker verlaten we dus uiteindelijke het bruisensde La Paz.

Zoals we in onze vorige blog al verteld haddenwas na twee dagen La Paz het plan om naar de amazone, rurrenabaque,te vliegen. Helaas bleek, na een aantal uur wachten op het vliegveld, het vliegtuig niet te kunnen vertrekken. De landingsbaan in Rurrenabaque, die van gravel is, was door regenval in een modderpoel veranderd.

Voor Jasper was dit geen grote teleurstelling omdat het nu mogelijk was om´the world's most dangerous road´ af te dalen.Een onverharde weg van 3 meter breed diein 60 kilometer afdaald van zo´n 4500 meter naar 1000 meter. Opzichniet heel erg gevaarlijk, ware hetniet dat naast een groot deel van de weg afgronden van zo´n 600 meter zijn.Tot drie jaar terug was ditéén van de enige routes die La Paz met de Amazone verbondt, er wordt geschat dat er toen per jaar zo´n 200 tot 300 slachtoffers vielen. Nu is er een veiligere weg aangelegd waardoor het mogelijk is om op de oude weg te mountainbiken. Het was een geweldige ervaring om op de hypermoderne mountainbikes langs de ravijnen naar beneden te zoeven. Niet alleen de snelheid, maarvooral hetprachtigesteeds veranderende landschap.

De laatste avond, als Jasper, Amy & Travis heel zijn teruggekomen van de gevaarlijke weg eten we oa. met de Zwitsers uit ons Uyuni-groepje Celine en Partice, de twee Schotse jongens Ashley & Barney (die ook meegaan naar Rurre) en Matt & .....(Oeps, moeilijke naam vergeten!). Superleuk!!

Vrijdagochtend stond om 5:15 de taxi klaar om ons naar het vliegveld te brengen. Deze rit was een stuk rustiger dan de laatste keer dat we daarheen moesten midden op de dag. Door het meest idiote verkeer dat we ooit hebben waargenomen deden we er een uur over! Nu maar 20 minuutjes. Natuurlijk bestond nogsteeds de kans dat het vliegtuig alsnog gecancelld werd, maar gelukkig bleek dat dit niet geval was JEEJ! Al wachtende werd het een drukte van jewelste op het Militaire vliegveld met vooral veel mensen in uniformen. Het werden er meer en meer en niemand van de toeristen wist wat er te gebeuren stond. Uiteindelijk kon een local ons vertellen dat de presidentvan Bolivia zou vertrekken van het vliegveld! Zijn Air-Force-One.. dat meer leek op een slecht uitgevallen cartoon vliegtuig, stond al klaar. Helaas werden wij nèt voor zijn komst ons eigen vliegtuig ingeloodst zodat we deze BB (Bekende Boliviaan) niet hebben kunnen spotten.

Na een vlucht van een klein uur kwamen we aan in de heerlijk warme jungle.Na met z´n zessen een mooi hostel met hangmatten (belangrijk critérium) gevonden te hebben gaan we op zoek naar een geschikte tourcompany. Jasper voelt zich echter niet zo goed en blijft achter in het hostel. In Rurrenabaque stikt het van de bedrijfjes die tours naar de jungle aanbieden en een keuze maken blijkt dan ook niet zo makkelijk. Als Nicky en de anderen na een lange zoektocht terug komen bij het hostel blijkt bij Jasper het eten van de vorige dag er van voren en achteren uit te komen. Omdat we niet wisten hoe lang dit zou gaan duren vonden we het geen goed idee om de volgende dag met deSchotten en Australiers de junglemee in te gaan. Jammer maar helaas...

De volgende ochtend ging het gelukkig al een stuk beter en wachtte ons een verrassing toen we naar buiten kwamen...iedereen was nog in het hostel. Wat bleek, Travis was ´s nachts plotseling ook erg ziek geworden...waarschijnlijk van dezelfde kip als Jasper. Een geluk bij een ongeluk, nu konden we de volgende dag toch nog met z´n allen de Jungle in!

De volgende ochtend stonden stonden we met z´n zessen al vroeg op om onszelf voor de Jungle te trakteren op een alles-erop-en-eraan ontbijt. Bij de touroperator ontmoette we twee andere Deense jongens die onze groep op een totaal van acht brengt. We worden een te verrotte Jeep ingepropt waarmee we in drie uur in de Jungle belanden. Interessante rit over een onverharde weg met op de achtergrond blerende Boliviaanse volksmuziek. Na een even interesante lunch in het jungledorpje, komen we aan bij de bootjes die ons in drie uur meevoeren naar onze slaapplekken. In de `haven´ springen de roze dolfijnen al driftig door het wáter. Vervolgens zijn we met ons bootje de hoek nog niet om en de eerste alligator ligt ons aan te staren.

Ditzelfde geldt voor alle schildpadden, wederom roze dolfijnen de vele vogels en andere ondefinierbare beestjes. Onze guide Oscar heeft echte arendsogen en vaart ons vervolgens vervaarlijk dichtbij de krokodillen en aligators.. fijn.. Na drie uur komen we aan bij ons midden in de Jungle liggende ´hotel`. Hier worden we verwelkomt met thee en hapjes. We vertrekken al snel naar een `barretje` waar we onder het genot van een biertje de zon zien ondergaan. Vervolgens wordt ons om 7 uur een 3gangen diner voorgeschoteld waar we allen van gesmuld hebben. Hierna neemt Oscar ons mee op een nachtelijk Alligator/Krokodillen zoektocht. Als je namelijk met je zaklamp in de oogjes van deze beestjes schijnt lichten ze op. Zo kun je zo makkelijk vinden in de bosjes etc. Natuurlijk vond Oscar het nodig om ons dan direct dichterbij te varen en dit geeft in de nacht leuke schrikeffecten haha! Eenmaal terug nog even kaarten met zijn allen en hop naar bed als om half 10 de generator uitgaat en de hele boel pikkedonker wordt.

De volgende ochtend weer vroeg uit de veren, we gaan op Anacondajacht!! En misschien ook wel cobra`s of ratelslangen, al komen die iets minder vaak voor. Gewapend met hoge regenlaarzen en een echte slangenstop duiken we de pampa`s in. We verspreiden ons zodat de kans dat we er eentje vinden alleen maar groter wordt. Na 1,5 uur te hebben rondgelopen en de hoop bijna te hebben opgegeven fluit Oscar ons bij zich en laat een prachtig Anacondaexemplaar zien. Het moment dat je daadwerkelijk zo`n beest ziet doet je beseffen dat het eigenlijk best wel freaky is om door die Pampa`s te wandelen. Ze zitten er gewoon echt.. en best wel veel ook! Dit was een vrouwtje van een jaar of 7 kronkelt die woest om zich heen aan het kornkellen was. Supergaaf! Na wat uitleg over het beestje laat Oscar hem weer gaan.. en dan is hij weg.. en weet je niet waar hij naar toe is gegaan... Op de terugweg komen we er bij toeval nog eentje tegen, zelfde maat, en ook deze vindt zijn weg weer nadat Oscar hem laat gaan.

Na de Pampawandeltocht lunchen we heerlijk en kunnen we vervolgens genieten van een verdiende siesta in de hangmatten. Beetje chillen.. Aan het eind van de middag gaan we zwemmen! Jaaa, in dezelfde rivier als al die kroks en alligators liggen. Zelfs alle stoere mannen hebben zo hun twijfels. We gaan zwemmen in een gebied met veel dolfijnen welke, volgens Oscar, `boven` de kroks/alligators staan. Neemt niet weg dat deze schattige dolfijntjes ook kunnen bijten. Verrassend genoeg blijven de dames in het bootje toekijken om de foto´s te nemen. Terwijl wij vele alligators tellen die op de waterrand in het zonnetje liggen, zwemmen de jongens met niet heel veel overtuiging een beetje rond in het water.

Eenmaal terug genieten we wederom van een heerlijke maaltijd, kaarten we wat en moeten we wederom noodgedwongen om half10 in bedje liggen. De volgende ochtend vroeg op om de zonsopgang te bekijken. Lekker ontbijten.. en daarna pirañas vangen!! Vanuit het bootje hangen we met zn allen een lijntje uit met wat vlees aan het haakje. Je voelt ze direct bijten en beseft je weer.. oke.. hier hebben de jongens gisteren nog in gezwommen. Ondanks dat ze veelvuldig aan het vlees knabbelen, blijkt het een lastige taak te zijn op het juiste moment de haak omhoog te halen. Oscar is er vanzelfsprekend erg goed in en haalt al snel 5 vissen op. Bij de jongens komt er zo nu en dan ook een, iets kleinere, vis naar boven. De dames geven al snel de moed op en kijken toe hoe de jongens zich opwinden over hun `vangst`.

Voor de lunch krijgen we natuurlijk de pirañas voorgeschoteld en genieten we van onze laatste maaltijd in de echte jungle. Vervolgens brengt Oscar ons terug naar Rurrenabaque. Na een misschien nog wel ergere Jeeprit dan op de heenweg arriveren we rond vijf uur weer in de ´bewoonde wereld´. We bedanken Oscar, topgids, en zoeken direct een comfortabel hostel mèt warm water. Nadat iedereen zich heeft opgefrist duiken we direct de kroeg in om het af te sluiten. Kroegen waar happy hour staat voor happy evening.. vooral als je met acht man bent. De ene cocktail na de andere vliegt erin en de sfeer wordt alleen maar gezelliger... De volgende ochtend moeten wij ons om 6 uur melden voor onze vlucht terug. De rest gaat nog een andere Jungletour doen.. zonder ons. Zij hebben iets meer tijd en wij moeten zelfs een soort van haasten.

Aan het eind van de avond werd er druk afscheid genomen en gegevens uitgewisseld. Echt een supergezelschap.. grappig hoe snel je dicht naar elkaar toe groeit als je zo intensief samen reist. We vallen logischerwijs gemakkelijk in slaap en een aantal uurtjes later gaat de wekker alweer. Een nog kleiner vliegtuig staat klaar om ons naar LaPaz te brengen, capaciteit 18 personen. Na een uurtje komen we alweer aan en zitten we al snel weer vanalles te regelen in ons hostel. Zoals in het begin al te lezen was, ging dit niet geheel zonder problemen, maar we zijn in Cusco aangekomen!! Een heerlijk stadje, mooi gelegen en prachtige Inca-resten. Veel tijd om te relaxen hadden we niet, gezien we de volgende ochtend om 6 uur bij de trein moesten zijn die ons naar Machu Picchu Pueblo bracht. Deze dagen waren een prachtige ervaring, maar daarover later meer.

Nog maar 1,5 week en dan vliegen we alweer naar huis! Bizar hoe snel de tijd gaan is! We leven nu echt naar onze eindbestemming en het wordt allemaal een beetje krap. Hierdoor kunnen we helaas minder van Peru en Ecuador zien. Dit bewaren we dan maar voor de volgende keer! Nu snel afronden, vliegtuig (Helaas, vooral voor het budget, is het door alle stakingen nog steeds moeilijk om met de bus te reizen) gaat er zo vandoor...

Dag lieve mensen daar!
Tot snel en tot blogs!!
XXXX

Oja, de foto`s vind je HIER!!!

San Pedro & Salar de Uyuni

Even stil geweest, maar daar zijn we weer! Live vanuit LaPaz, Bolivia!! Bedankt voor alle lieve reacties! Het is gewoon nog maar drie weekjes... tijd gaat snel! Eerst even een kijkje in het verleden zodat we daar even niet aan hoeven te denken.

Na een aantal dagen in de woestijn van Chili en Bolivia rondegetrokken te hebben, zijn we gisteren veilig aangekomen in het indrukwekkende La Paz. Om iedereen nog even gerust te stellen, we zijn in Uyuniniet gegijzeld. Een verhaal dat door de Nederlandse media overigens een beetjeaangedikt is. De locals hadden de enige weg uit Uyuni voor een aantal dagen geblokkeerd om zo de autoriteiten te bewegen de weg te asfalteren. De toeristen die in Uyuni verbleven konden hierdoor niet doorreizen, maar om nou van een gijzeling te spreken... Sterker nog, we vinden dat de locals wel gelijk hebben, vijf uur lang over een onverharde weg rijden is geen pretje, maar daarover later meer.

Tijdens het schrijven van onze vorige log waren we al een aantal dagen in San Pedro de Atacama, een klein woestijnstadje in hetnoorden van Chili op zo´n 2500 meter hoogte. Een aantal jaar geleden hadden we Chris Zegers inRTL travel al door dit stadje zien lopen, de onverharde stoffige straten en de kleine huisjes van klei waren voor ons dus geen verrassing. Na aankomst meteen op zoek gegaan naar een hostel. Door de afgelegen ligging is in het dorp geen verwarming te vinden en zijn warme douches een bijzonderheid. Door het woestijnklimaat en de hoge ligging daalt de temperatuur in de nachten echter wel tot zo´n15 graden onder nul, de 10 dikke dekens (geen grap) die we op ons bed aantroffen waren dus geen overbodige luxe.

De eerste dagmeteen een aantal tours voor de volgende dagen geboekt. De omgeving van San Pedro is namenlijk prachtig, geysers, vulkanen,zoutvlakten, lagunes met flamingo`s en de atacama woestijn, de droogste woestijn op aarde, allemaalop eensteenworp afstand.

Een tour naar de geisers stond voor de eerste ochtend op het programma. De geisers werken dag en nacht, maar wanneer de temperatuur onder nul is schijnen ze op hun mooist te zijn. Dit was de reden dat we op het onzalige tijdstip van half 4 ´s morgens alle tien de heerlijk warme dekens van ons af moesten slaan. Na een rit vantwee uur arriveerden we als eerste tour bij de mysterieuze Tatio-Geysers. We waren met twee andere meiden uit London, een kleine groep.. en een engels sprekende grappige gids.

Daar aangekomen werden we uit de auto gegooid om zelf maar even een wandeling te maken door het geiserlandschap. Het was nog donker.. dit betekende dat de temperatuur zo rond -15 lag. Deze boorde gewoon door onze thermolagen heen, geen probleem. Gelukkig konden we nog wel genieten van de mystiek. Je moet je bij deze geisers niet voorstellen dat er zo nu en dan métershoog heet water uit de grond komt zetten. Het meest voorkomende zijn toch wel de kokende pannetjes water die niet hoger worden dan max. een meter. Maar omdat het er zoveel zijn, geeft het een prachtig schouwspel. Na de wandeling liet de zon al iets meer van zichzelf zien en konden we bij onze guide gaan genieten van een goed ontbijtje. We hadden Chris Zegers een eitje zien koken in deze geisers, maar wij moesten het gewoon doen met een ham-and-cheesesandwich. Onze handen verwarmend aan de thee tourde we naar de grote geisers met een diameter van vier meter. Je snapt dat hier ook wel eens ongelukken gebeuren. Er zijn wel eens mensen niet voorzichtig en die vallen dan in het kokende water. Auw.. maar it happens! Dus extra voorzichtig! Daarna kon je gebruik maken van een Thermal Pool, natuurlijk verwarmd water uit de grond in een zwembadje op 4000 meter hoogte. Klein detail.. het vroor nog steeds! Uiteindelijk waren de Londense meiden èn Jasper zo gek om erin te gaan. Gezien er toch iemand de foto´s moet maken, offerde Nicky zich op aan de kant te blijven.

Na de geisers hebben we ons bij een klein dorpje getrakteerd op echt Lama-vlees op een spies.. erg lekker overigens.. en gefrituurd brood. Vervolgens nog wat bijzondere stops onderweg gemaakt, wat een prachtig landschap hier! Gelukkig begon de zon al aardig te schijnen. Toen we een wandeltocht door een cactusbos maakten richting de waterval konden we zelfs ons thermals uit trekken. Ga je dus vrij snel van bijna -20 naar +20... Toen de tour was afgelopen, toch 9 uur onderweg geweest, hadden we geen tijd om uit te rusten of te nappen. Er moest namelijk gesandboard worden! Fiets & board gehuurd en opzoek gegaan naar de grote zandduin. Was nog wat lastig te vinden, maar via een prachtige weg zagen we al snel wat mensen naar beneden duikelen vanaf een best aardige hoogte. En zo snel als je beneden was... zo lang was de weg omhoog! De zandduin was hoog, stijl.. en vooral erg zanderig. En dat op ongeveer 3000 meter hoogte doet je soms naar adem happen.

Eenmaal boven beet Jasper natuurlijk het spits af en ging vrij moeiteloos naar beneden. Na Nicky´s derde `ik maak de foto`s wel` excuus moest zij er toch ook aan geloven. Toch kwam ook zij, op een iets lager tempo dan wel, beneden. Nja, beneden kwam je sowieso wel, zandhappend en wel. Na te zijn getransformeerd in volledige zandmannetjes keerden we weer huiswaarts. De volgende dag eerst een beetje uitgerust.. blog geschreven ;) etc gingen we deze middag naar Luna Valleyom een beetje rond te hiken en de zonsondergang te zien. Ook hier was Chris Zegers geweest!

Wederom met de twee Londense meiden (Rachel & Lucinda) en een grappige gids nu een prachtige wandeling gemaakt door de Valle de Muerte en om vervolgens de zonsondergang te bekijken. Beetje jammer dat tzt de batterij van onze camera leeg was, maar gelukkig heeft Rachel ook nog een paar mooie kiekjes gemaakt! Gezien we morgen ook met hen de 3daagse trip naar Uyuni starten, komt dat met die foto`s wel goed. De volgende ochtend nemen we alweer afscheid van dit leuke stadje met zoveel mogelijkheden in de buurt. Het is klein waardoor je constant dezelfde mensen ziet. We gaan zelfs morgen (vrijdag de 12e) met vier mensen uit ons hostel uit San Pedro naar Rurrenbaque. Daarom best wel jammer om nu al afscheid te nemen, maar de hoogtepunten hebben we gezien en gedaan!

Op vrijdag 5 juni starte onze tour naar Uyuni, een driedaagse trip met een 4X4 jeep. Wederom vroeg op en eerst op naar de Boliviaanse grens, een bijzondere grensovergang... zonder problemen overigens waar we met de hele groep lekker hebben ontbeten. Hier starte onze trip! We waren al met de meiden uit London en samen met nog een Zwitsers koppel pasten we met zn allen in de Jeep. Van onze touragencie vertrokken drie jeeps, een gezellige en grote groep. Natuurlijk over allemaal onverharde wegen en fantastische landschappen. We passeerden velen Laguna`s en maakten verschillende stops.

Al vrij vroeg kwamen we aan bij onze eerste accomodatie, welke basic zou zijn. Geen douches.. maar nog veel erger, geen verwarming! En het wordt hier in de nacht wel -25 C!!! Wel een gezellige avond gehad met de groep, spagetti bolognese, maar door de kou én de hoogte taaide toch iedereen vroeg af. We zaten nu op ruim 4500 meter en veel mensen hadden last van hoofdpijn en duizeligheid. Wederom werd er veelvuldig Cocaleaves gekauwd... Nog nooit in ons leven zo´n koude nacht gehad! Ondanks de vele lagen die we aan hadden, onze slaapzak.. en vele dekens.

Weinig hadden echt een goede nacht gemaakt, de volgende ochtend zat iedereen dus een beetje versuft in de auto. Gelukkig kon iedereen nog wel genieten van de prachtige omgeving, wat is Bolivia tot op heden een mooi land!! Flamingo`s en veel Lama`s gezien.. natuurlijk aardig wat stops gemaakt, dus weer veel fotomateriaal. Ondertussen werd de band met de groep ook steeds hechter en erg gezellig. De tweede nacht hadden we een iets luxere accomodatie... èèn douche voor 25 man en niet zoveel warm water. Wederom koud, maar niet zo koud als de nacht daarvoor. We zaten immers maar op 3700 meter ;) Wel was het een bijzonder hotel, omdat het volledig was gemaakt van zout. De stenen, het lag op de grond, tafels, stoelen etc. Erg leuk!! In de buurt was nog een museum dat we hebben bezocht, namelijk van Mummies in oude graven. Het was echt heel bizar, maar iedereen vroeg zich af of het wel echt was. Hoe dan ook, it was fun en het houd je van de straat!

De volgende ochtend ging het dan eindelijk gebeuren! Op naar de zoutvlakten!! We arriveerden al vrij snel en reden over de onverstelbare vlakten in het niets! Niet te omschrijven hoe mooi dit natuurwonder is!!! Aan het begin van de vlakten nog een berg beklommen voor een goed uitzocht, waar zich ook een Boliviaanse vlag bevond. Goed voor de foto`s ;) Vervolgens gestopt mìdden op de vlaktes waar het kind naar boven kwam en allerlei gekke foto`s konden worden gemaakt. Door de inmense grootte en het weinige relief is er bijna geen diepte waar te nemen. Dit levert grappige plaatjes op! Ook hebben we gepicknickt met schnitzels en pasta en ons alvast voorbereid op het einde, want Uyuni was nu niet ver meer,, althans.. Tijdens de picknick bleek dat èèn van de Jeeps een klapband had welke natuurlijk verwisseld moest worden. Klus voor de drivers dus voor ons meer tijd om van de vlaktes te genieten! Na uiteindelijk toch weer op weg te zijn, zagen we net voor het einde van de vlakte de jeep voor ons diep in het zout wegzakken. Oeps! Vervolgens stopte onze auto, waarna onze driver aangaf snel uit te stappen, wij waren ook aan het zakken!! Gelukkig kregen we onze Jeep er met was mankracht nog wel uit, maar de andere Jeep was opgegeven. Steeds dieper zakte hij weg in het natte zout, net een moeras! Uiteindelijk kregen wij er dus 3 mensen bij en vervolgde we knus onze weg naar Uyuni. Nóg één stop bij de Train-Cemetary, waar allemaal oude veroetse vrachttreinstellen staan. Deze vervoerde alles van de mijnen naar de kust om zo te kunnen exporteren. Beetje griezelige bedoeling, maar vooral Nicky heeft wel iets met treinen dus was een leuke afsluiting.

Uiteindelijk met enige vertraging aangekomen in Uyuni-center. Wat een mistroostig dorp!!! Er werd ons snel coke aangeboden... nee geen leaves, the real shit. Zaak om zo snel mogelijk bustickets te regelen naar LaPaz, want hier verblijf je niet graag vrijwillig. We waren natuurlijk niet de enige en behoorlijk laat, maar gelukkig op de valreep een aantal laatste plekjes weten te bemachten. Helaas ging de rest van onze groep naar Potosi, een andere plaats in Bolivia. Daarom hebben we nog lekker met zijn alles Pizza gegeten als afsluiting, waarna ieder weer zijn eigen weg ging. Misschien zien we ze nog wel in LaPaz, op onze laatste dag. In ieder geval een topgroep!! Soweiso het `leukste groepje` ;)

De busrit was interressant.. 12 uur lang, waarvan de helft op de inmiddels beroemde onverharde weg. Bovendien was het ijskoud in de bus en zijn we beiden aan weinig slaap toegekomen. Gelukkig hadden we lotgenoten, Amy (Can)& Travis (Aus), een stel dat ook in ons hostel in San Pedro zat. Samen kwamen we aan in LaPaz, vroeg in de morgen. Op het eerste gezicht al een bijzondere stad door de liggingtussen de bergen.

Volledig uitgeput trakteerden we onszelf op een bovenmodaal hostel, wat hier nog steeds goedkoper is dan in Argentinie. Een warme douche, verwarming op de kamer en vooral Laundry-service! Even bijkomen dus! We zitten nu al een aantal dagn in LaPaz, waar we in onze volgende blog meer over zullen vertellen. We kunnen al wel verklappen dat deze stad mogelijk de leukste grote stad is die we tot nu toe hebben aangedaan. We genieten er dan ook helemaal van! Eigenlijk zouden we gisteren al vertrokken zijn naar de Amazone, Rurrenabaque, maar onze vlucht werd gecanceld door de regen daar. De landingsbaan is van gravel.. oeps! Nu gaan we vrijdagochtend vroeg, kans op minder regen... spannend!! Over LaPaz en de Amazone in onze volgende blog dus meer!

Klik HIER voor de foto´s

Op de foto`s moeten jullie nog even wachten, gezien Jasper momenteel `The world most dangerous road`aan het fietsen is. Fijn idee! Anyway, zou het zelf kunnen.. zo technisch dan ook wel weer, maar hij heeft de camera mee. Nog even geduld dus mensen!! Eerst lekker lezen!!

Verder met onszelf alles wel ok, gelukkig niet zo heel veel last van de hoogte. Wel wat hoofdpijn en kortademigheid, maar verder ok! Hopen dat in NL ook alles volgens plan gaat!! We lezen het wel in de reacties, welke overigens altijd leuk zijn om te lezen! Nog nieuws uit Nederland... het weer ok?

Tot Blogs!!
XXXX

Salta

Bye bye Argentina!!
Saltawas onze laatste bestemming in dit prachtige land waar we echt van hebben genoten. Zo een reisvriendelijk land! Inmiddels zitten we overigens alweer in Chili, San Pedro de Atacamahet woestijdgebied in het noorden. Overdag dus een heerlijk zonnetje in korte broek en ´savonds/´snachts in de allerwarmste thermokleding met -15 C. Maar nu eerst Salta.. of nee, eerst een algemeen verhaaltje! We delen met jullie natuurlijk een beetje de grote avonturen, de trips die we maken.. de bijzondere wereldwonderen die we bezoeken.. een beetje de hoofdlijnen. Met deze hoofdlijnen zijn onze verhalen al flink aan de maat, hoop dat jullie er allemaal doorheen komen. Toch zijn er zoveeeeeeel meer dingen die deze reis heel erg bijzonder maken. De kleine dingen die je meemaakt, of eigenlijk daardoor ook weer grote! Situaties waar je in verzeild raakt in restaurants, busterminals, hostels of supermarkets. De bijzondere mensen die je ontmoet, zowel de andere reizigers als de lokale bevolking. De bijzondere gesprekken die je met deze mensen voert over hun land, politiek etc. Vaakin het Spaans/Engels/Gebarentaal... zo sta je bijdeslager te midden van alle mensen een koe uit te beeldenen denkt waarschijnlijk iedereen... ohh...die reizigers.De dingen die je ziet op straat, de kinderen in schooluniformen, de vele straathonden, de winkeltjes, de uitelkaar vallende auto´s. En zelfs nu kunnen we het denk ik niet helemaal overbrengen. Na zo´n reis deel je opeens zoveel meer met elkaar... Als we thuis zijn proberen we alles dat op de weblog niet echt tot zijn recht komt nog wel uit te leggen. Al zullen veel reizigers zich herkennen in bovenstaand verhaal. Je voelt zoveel, je neemt zoveel op, we bespreken zoveel met elkaar dat het soms lastig is om over te brengen. Over Salta wederom weer een aantal headlines.. anders moeten jullie nóg meer gaan lezen!!;)

Vanuit Mendoza hadden we al een hostel geboekt dus bij aankomst aan het begin van de middagkonden we direct de taxi nemen. Wederom behoorlijk gaar na 18 uur in de bus.. dus weer even tijd om te relaxen. Best raar, want we hebben 18 uur ´gerelaxed´... maar het voelt anders. Daarom verkennen we deze dag de stad en bekijken we wat we hier verder nog gaan uitvoeren. Salta is een leuke stad en staat bekend als een klein en compact Buenos Aires, mooie coloniale bouwstijlen en veel parken en pleinen . Alles is op loopafstand en als je daar telui voor bent, kan je spotgoedkoop een taxi nemen. Oorspronkelijk was ons bezoek aan Salta voornamelijk gericht op de befaamde Tren a las Nubes. Dit is een roundtrip by train van 15 uur, 434 kilometers. Vanaf Salta brengt deze trein je naar een hoogte van 4500 meter, waar hij zijn naam aan te danken heeft - Trein naar de wolken - via 29 bruggen, 21 tunnels, 2 loops en 2 zigzags... dit alles in een gangetje van 35km langs prachtige landschappen. Alleen was overal te lezen dat de trein momenteel niet rijdt in verband met onderhoudswerkzaamheden, daarom hadden we ons eigenlijk al op een tour gericht die een beetje langs het spoor rijdt. Het was voor ons dan ook een grote verrassing dat de trein op zaterdag zijn tweede rit sinds tijden ging maken! Direct online tickets gekocht.. in onze nopjes!

Eerst de vrijdag nog door zien te komen! Niet moeilijk, genoeg te doen in deze stad! Eerste even wat zaken geregeld.. bustickets naar San Pedro bijvoorbeeld, waarna we even extreem de tourist hebben uitgehangen. Zo zijn we met een gondeltje San Bernardo Hill opgegaan waarna je een mooi uitzicht over de stad hebt, dat het daarboven direct 10 graden kouder is hadden ze er niet bij verteld dus heel lang zijn we niet gebleven. Vervolgens de warmte van een heus museum opgezocht waar een bijzondere tentoonstelling te zien was van een expeditie op Mount Llullaillacoinuit 1999. Toen hebben ze namelijk op 6700 meter graven van drie Inca-kinderen gevonden die 500 jaar geleden geofferd waren. Door de hoogte zijn deze kinderen gemummificeerd en zo goed ´bewaard´ gebleven. Alle opgravingen van toen, inclusief de kinderen, worden hier geexposeerd. Het is daarmee een behoorlijk controversieel museum gezien veel mensen het er niet mee eens zijn dan deze kinderen van hun laatste rustplaats zijn weggehaald, daar hebben ze volgens ons best een punt. Toch heeft deze opgraving ook veel betekent voor de kennis wat betreft het Inca-volk.. tsja.. Wij vonden het in ieder geval erg bijzonder! Geen foto´s.. mocht niet..

Zaterdag begon dan onze rit naar de wolken!! Om 6:00 werden we door de taxi opgehaald en naar het treinstation gebracht waar we met een hoop andere toeristen om 7:00 het perron afreden. In eerste instantie natuurlijk in het donker, maar al snel werden we blootgesteld aan prachtige landschappen (foto´s zeggen meer dan 1000 woorden ;). We passeerden een aantal stadjes en via de bijzonder geconstrueerde loops en zigzags kwamen we al snel aan op grote hoogte. Dit zou mogelijk gevolgen kunnen hebben in verband met hoogteziekte, maar gelukkig was onze overbuurman gooed voorbereid en kregen we van hem een zakje cocaleaves. Juist, de basis voor het beroemde witte goedje... Hier wordt deze ´drug´ gedogen (we zijn dus niet de enige) en is ook hét middel tegen hoogteziekte. Niet door het te eten, maar door een groot aantal bladeren in je wangzak te proppen en hier een beetje mee te soppen. Ergens naar smaken doet het niet echt en we gaan er graag vanuit dat het helpt! We hebben gelukkig op een beeeetje hoofdpijn en kortademigheid geen last gehad. In tegenstelling tot een aantal reizigers die aan het zuurstof moesten. Uiteindelijk kwamen we aan op de eindbestemming, San Antonio de los Cobres.. een klein stoffig woestijnstadje waar de lokale bevolking ons stond op te wachten met plaatselijke gerechten en warme lama-sokken. Vervolgens zijn we nog doorgereden naar het beroemde viaduct La Polvorillaop 4.200 meter waar we bijna van afgeblazen zijn. Het waaide deze dag zó hard, dat had zelfs het personeel van de trein nog nooit meegemaakt. Ook was het boven behoorlijk koud, -2 C... nu zijn wij Hollanders natuurlijk wel wat gewend, maar de Argentijnen vonden het allemaal maar niks!

Op de terugweg viel al snel de avond in waardoor er buiten natuurlijk weinig meer te zien was. Om de mensen toch een beetje bezig te houden, besloot het personeel maar even de karaoke te starten! Gekkenhuis!! Waar in Nederland minstens iedereen helemaal lammoet zijn (op de trein was geen druppel alcohol te verkrijgen), willen ze naar de microfoon grijpen, hebben de Argentijnen absoluut geen last van schaamte. Al snel stond de hele coupe op zijn kop en liep iedereen in polonaise door degangpaden onder het genot van onbekende swingende spaanstalige deuntjes. Aan het begin is het nog grappig, de europese toeristen moesten eerst nog lachen.. maar uiteindelijk hebben we met z´n allen de restauratiecoupe opgezocht en ons daar met zijn allen zitten verbazen over het gedrag van deze lui haha! Uiteindelijk kwamen we tegen middennacht weer aan in Salta, leuke dag!

Zondag zou het dan toch echt gaan gebeuren, we gaan een nachtje slapen op een Estanciawaar we meerdere malen gaan paardrijden. Om 12uur werden we opgehaald, want we doen daar mee met de asado. Samen met 2 meisjes uit Israelreden we een uurtje met de autowaarna we hartelijk werden ontvangen door Enrique, de eigenaar. De glazen wijn werden direct volgeschonken en al gauw konden we aanschuiven. Het was echt supergezellig, want er had die ochtend net een groot reisgezelschap van ongeveer 20 man gereden. Stel je dus een lange smalle tafel voor, vol met mensen.. aan het hoofd Enrique die de mensen maar bijschonk (wijn) en een grote asado waar de lekkerste stukken vlees op lagen te grillen. Salades, groente.. fruit... en wederom veel wijn.. en we moesten nog rijden! Die middag deden we dat met de twee andere meiden en twee guides.. echte machogaucho´s die zich constant aan het uitsloven waren. Mooie route, brave paardjes helemaal leuk!

Thuisgekomen, opfrissen.. en chillen voor de open haard met een boekje en niet te vergeten een wijntje. We voelden ons zo thuis! Er arriveerde de avond nog een stel uit Zwitserland waar we die avond samen met Enrique nog lang mee hebben nagetafeld. Politieke discussies, waar in Argentinie het vlees nu het beste was en veel grappige anekdotes van Enrique. De volgende ochtend voelden enkelen de gevolgen van Enrique zijn gastvrijheid en zaten met een zwaar hoofd aan de ontbijtafel. Die ochtend met zijn vieren en een gaucho wederom een prachtige rit gemaakt en Nicky mocht op het paard waarvan ze gisteren had gezegd het zo mooi te vinden. Het was het paard van Enrique, een prachtig zwarte hengst genaamd Emir!Ze was zelfs de eerste vrouw ooit die op zijn paard had gereden, wat een eer! Na de eerste rit konden we weer aanschuiven voor de asado, deze keer dus met een kleinere groep.. maar bijna evenveel eten! Eigenlijk zouden we na de lunch terug naar Salta gaan, maar van Enrique mochten we ´on the house´ die middag nog een ritje maken. Deze keer waren we maarmet zijn tweetjes, inclusief gaucho.. deze liet ons zo vrij dat het een prachtige afsluiting was van deze twee dagen. Er vielen nog net geen tranen bij vertrek... we kregen nog een fles wijn mee.. tuuurlijk.. en namen afscheid van Iris, Ivo (Zwitsers stel) en alle mensen van de Estancia. Bijzondere ervaring!

Dinsdagochtend om 7:30 vertrok onze bus naar San Pedro de Atacama, wederom vroeg op en ons klaargemaakt voor dezeven uur durende reis, wat beloofde de mooiste busreis te worden. Het was een beetje de trein naar de wolken..alleen dan in de bus, want wederom bereikten we grote hoogten. Veilig aangekomen in de woestijn en al behoorlijk wat dingen gedaan, maar daarover later in de San Pedro-blog meer. Wanneer deze gaat komen is nog onduidelijk, want morgen vertrekken we voor een driedaagse trip naar Uyuni/Bolivia over de zoutvlakten. Daarna proberen we vrij snel in La Paz te komen, dan meer over San Pedro en de Zoutvlaktentour denken we.

We hopen dat iedereen zich in Nederland ook vermaakt!! Lekker genoten van Pinksteren, mensen al bijgekomen van Pinkpop ;) ?

Oja, de foto´s vind je HIER!!
Tot blogs!! XXXX

San Martin de los Andes & Mendoza

Nou, de zeebenen zijn inmiddels alweer een tijdje vedwenen.. niet normaal hoe lang je nog het gevoel hebt op een boot te zitten! Momenteel zitten we in een internetcafe in Mendoza, net uitgecheckt.. nu wachten op de bus die om 20:00 vertrekt. Pakken zo misschien wel even een bioscoopje, want het weer is niet echt je-van-het. Maaaaar, laten we beginnen bij het begin!!

Vrijdagochtend pakten we om 9:30 de bus vanuit Pucon naar San Martin de los Andes een klein ritje van 5 uur over een mooie bergpas, prima! Dit pakte alleen iets anders uit! We waren nog geen 20 minuten onderweg toen we de mededeling kregen dat de bergpas was afgesloten in verband met de aanhoudende regen, we moesten gaan omrijden. Zo veranderde een ritje van 5 uur opeens in een serieuze rit van 13 uur! Natuurlijk helemaal niet voorbereid, niet zoveel eten etc.. lekker handig! Naast ons zat een Amerikaans stel flink te stressen om hun aansluiting, oeps!

Helaas hadden we ook nog geen hostel geboekt voor in San Martin, iets wat we eigenlijk wel altijd doen. We dachten natuurlijk rond het middaguur aan te komen, dus geen probleem.. maar dat pakte nu anders uit. We kwamen daar dus erg laat op avond aan en bij het uitstappen van de bus stond daar opeens Mario. Deze op het eerste gezicht aardige man had wel een kamer voor ons, goedkoop, inclusief ontbijt.. prima! Daar aangekomen bleken we bij hem in huis te slapen, in de logeerkamer. Er waren ook andere gasten verspreid over het huis uit Zwitserland en Australie. Nja, het was al laat.. we dachten.. wel oke!

Hij hielp ons nog aan een restaurantje waar we ein-de-lijk konden gaan eten, want het anderhalve koekie dat we bij ons hadden in de bus hielp ook niet echt. Lekker gegeten, best prima geslapen en een ontbijtje van Mario gehad. Deze had zo vroeg in de ochtend opeens een freaky gelijkenis met onze vriend Fritzl uit Oostenrijk. Bovendien liep hij een beetje rond in zijn afgezakte joggingbroek met bijbehorende ontsnapte bilspleet.. eet smakelijk. Het mannetje werd steeds raarder, vooral toen hij vermoedde dat wij naar andere accomodatie gingen zoeken. Gelukkig zonder kleerscheuren vanaf gekomen het volgende nachtje waren we eigenaar van een supergroot appartement dat wij ons in verband het low-low-low-seizoen konden veroorloven.

Op zaterdag wilden we een auto gaan huren om deRoute de las Siete Lagoste rijden een beroemde route die van San Martin de Los Andes naar Villa la Angostura gaat en je langs zeven prachtige meren in een bergachtige omgeving voert. De auto huren was gelukt, we waren voor 24 uur de eigenaar van een mooie zilveren Volkwagen Gol. We waren al best een eindje op weg toen we zagen dat de weg was afgesloten. Al na twee meren konden we omkeren, omdat ook deze pas was afgesloten in verband met de regen. Deze passen zijn overigens ook allemaal deels onverhard, daarom ook wat gevoelig voor regen. Wij ook, want ondanks de goede voorspellingen zaten we we gelukkig droog in ons autootje, maar regende het buiten gestaag door. Ondanks dat het maar twee meren waren, hebben we echt genoten van de omgeving. Voordeel van de herfst hier, is dat de bomen écht herfstig worden. Van onder tot boven aan de berg allemaal verschillende kleuren bomen met aan de voet een meer. Ach, elk nadeel heeft z´n voordeel!

We vonden een andere route op de kaart, ook onverhard, naar Junin de los Andes een dorpje 50km verderop. We waren al een eind op streek en hadden al behoorlijk interessante hindernissen genomen, maar ook op deze route moesten we na een uur omkeren. We zagen onszelf liever niet in de hoosregen staan met onze Gol verzakt in de modder zonder ook maar iemand te zijn tegengekomen onderweg. Bovendien werd het al wat later.. en donker! Ondanks dat het nu lijkt alsof het allemaal tegenzit hebben we een hele leuke en avontuurlijke dag gehad. Bij Jasper kwam de rallyrijder naar boven en in Nicky de trouwe navigator. Opzich wel weer een spannend avontuur! Na even te hebben gechild in de jacuzi in ons appartement, hebben we onszelf getrakteerd op een lekkere plaatselijke specialiteit bij Betty´s fondue,namelijk de kaasfondue.

Op zondag zouden we eigelijk gaan paardrijden in dit mooie gebied, hopende dat de paardjes wel konden gaan waar onze auto dat niet kon. We wisten al vantevoren dat het niet door zou gaan als het regende.. en ja hoor, we werden wakker, weer regen! Deze stopte wel weer om 10:00, maar dan hadden we er eigenlijk al op moeten zitten. We hadden alleen al wel betaald en wilden vanzelfsprekend ons geld terug. Helaas was the touristoffice dicht en ging deze pas om 17:00 weer open, maar onze bus naar Mendoza vertrok al om 14:00! We hadden dit aangegeven en ze zeiden dat we dan gewoon konden bellen en we dan iets zouden afspreken. Nadat we zeop de vaste lijn niet konden bereiken, ontfrutselden we een mobiel nummer waar we eindelijk gehoor kregen. De eigenaar heeft uiteindelijk speciaal voor ons de toco opengegooid (en terecht) en zo zaten we om 14:00 in de bus richting Mendoza.

Na ongeveer zes uur onderweg te zijn, moesten we overstappen in Neuqen. Heeeeel kinderachtig, maar als een Argentijn of elke ander willekeurig persoon deze stad niets vermoedenduitspreekt, denk je ohoh.. ze zouden eens moeten weten ;) Ach het geeft weer stof voor onderweg, vooral Jasper is erg goed in het bedenken van woordgrapjes welke Nicky tot 8:00 ´sochtends moet aanhoren. Zo vroeg in de ochtend kwamen we aan in Mendoza, je wordt toch behoorlijk gaar van zo´n nacht in de bus en gelukkig hadden we al iets geboekt en konden we daar zelfs direct in de kamer! Stiekem toch nog even een paar uurtjes échteslaap gepakt om vervolgens de stad te gaan ontdekken.

Het is inmiddels maandag, maar het was hier een rustige bedoeling op straat. Alle winkels dicht.. geen hond op straat en alles dát op straat liep was lichtblauw/wit gekleurd.. tuuuurlijk, het was vandaag Nunca Mas! Dit is Spaans voor Nooit Meer, 25 mei was namelijk de start van de Dirty War in Argentinie. Het zorgt ervoor dat alle Argentijnse vlaggen van zolder worden gehaald en de echte patriot naar voren komt. Waar alle mensen zijn gebleven blijft een raadsel....

Wij besluiten maar gewoon een beetje rond te wandelen en naar het grote park van Mendoza te lopen, gigantisch! Ook de grootste Zoo van Argentinie zit hier en we besluiten deze diertjes eens een bezoekje te brengen. Eigenlijk moet je nooit in het buitenland (buiten west-Europa)naar een dierentuin gaan, want door de omstandigheden waarin de dieren leven verlies je direct alle plezier. En inderdaad, de hokken waren wat aan de kleine kant, maar we verbaasden ons over de diversiteit van de dierentuin en hoe dichtbij je kon komen. Leewen, nijlpaarden, de twee soorten olifanten, zebra´s, tijgers, jaguars, ijsberen etc. etc. Ondanks het dubbele gevoel, toch een leuke dag gehad met afentoe wat zon!

Dinsdag hebben we de bike&wine tour gedaan, waar je dus op de fiets langs een aantal bodega´s in de omgeving kunt om rond te kijken en natuurlijk veel te proeven! We begonnen vroeg en starte met een rondleiding van een uur op bodega Rural waar we alle ins en outs betreft de druiven, het proces en de geschiedenis van het wijnmaken te weten kwamen. Toch ben je zo dicht bij Frankrijk wel wat verwend wat betreft de prachtige omgevingen van de bodega´s, maar voor Argentijnse begrippen was het allemaal harstikke chique. De wijn was.. aardig.. en we konden weer verder! Ook heerlijk gelunched (tijdens deze lunch werd Jasper zijn fiets met lekke band vervangen door een nieuwe!)op een andere bodega en onze trip afgesloten in een Chocolade, Liqueur en Dulce fabriek waar ook naar hartelust geproefd mocht worden. Mhhhh!!

Vandaag is het alweer woensdag en zoals aan het begin al vertelt, vertrekt onze bus om 20:00 richting Salta. Mendozawas heel erg leuk, droog en gewoon een prima mix. Het is een middelgrote stad met ongeveer 100.000 inwoners en brede, schone straten en prachtige parken.Dezebrede straten zijn in verband met de veel voorkomende aardbevingen hier, tijdens een aardbeving dienen deze open plaatsen als safetyzones. Helaas zijn er nog maar weinig historische gebouwen, deze zijn door een grote aardbeving in 1861verwoest. Sterker nog, na deze aardbeving moest de gehele stad opnieuw gebouwd worden en dit hebben ze op een andere plek gedaan. Weer een klein stukje geschiedenis ;)

In tegenstelling tot Mendoza, zijn er in Saltawel veel oude gebouwen te vinden. Ook willen we hier dan toch eindelijk weer een keertje gaan paardrijden in dit échte paardenland. Op deze manier kan je hier goed de prachtige omgeving verkennen. Dit zal namelijk onze laatste Argentinie ervaring zijn, want hierna gaan we door naar Noord-Chili, San Pedro de Atacama. Woestijngebied met geisers en sandboardmogelijkheden... daarover later meer!

Fijne pinksteren daar allemaal! Hebben begrepen dat het weerbeter wordt, na het noodweer van de afgelopen dagen. Liggen alle dakpannen er nog op??

Tot Blogs XXX

PS Voor de foto´s, klik HIER!

Navimag & Pucon

Wederom weer bedankt voor alle lieve, leuke en warme reacties! Ook via email... kunnen we nu extra gebruiken.. dont´t worry niets ernstigs!

Na een aantal dagen op het waterstaan wenu weer metbeide benenop het vaste land! Wat een bootreis was dat zeg, een reis met hoogtepunten, maar zeker ook met een dieptepunt.Na deze reis hebben we meteen de bus naar Pucon gepakt, een klein dorpje in het merengebied van Chili met als ´grote´ attractie een gigantische actieve vulkaan die je kan beklimmen. Hierover later in het verhaal meer.

Na het schrijven van onze vorige blog was het tijd om in te checken voor de Navimag bootreis. Zoals in het vorige verhaal vertelt, voert deze reis ons in drie dagen en vier nachten van Puerto Natales (Zuid-Patagonie)naar Puerto Montt (Noord Patagonie)Het is geen normaal cruiseschip, maar een vrachtschipmet een aantal slaapplekken voor toeristen. Keurig op tijd kwamen we bij het gebouw van Navimag aan, maar buiten twee personen van de crew was er nogniemand te bekennen.Na een aantal minuten kwam één van de crewleden naar ons toe om te vragen of we wel wisten dat er een uur tijdsverschilzit tussen Argentinie en Chili.. Oeps!Nuwerdhet onsmeteen duidelijkwaarom er (nog) niemand in het restaurant zat waar we kort daarvoor waren geweest. Gelukkigging het uur snel voorbij, gezellig met de crewleden zitten babbelen en langzaam stroomden er een aantal toeristen binnen. Omdat het op dit moment laagseizoen is waren er maar16 toeristen die de reis zouden gaan maken. Toch zijn het weinig aantal bedden opde boot altijdbezet en wel met locals.De reis voert namenlijk langs twee dorpjes die alleen perschip bereikt kunnen worden, dus ook niet per vliegtuig auto of wat dan ook.. lekker rustig..

Na eenpraatje van de crew was het tijd om aan boord te gaan. Dat het geen normaal passagierschip was merkte we al snel toenwehet naar mest ruikende laadruim inliepen.Halverwege het laadruim blevenwe staan waarna een deel van de vloer plotseling in beweging kwam en ons naar het hogerliggende dek takelde. Vanaf daar werd onsde weg gewezen naar onze bovenverwachting grote cabine.Deze slaapplek deelden we met nog twee andere backpackers,Mikaela uit FinlandenRafael uit Zwitserland, beiden van onze leeftijd. Die avond hebben we in de eetruimte een tijdje met Rafael zitten praten.Hij is al een half jaar aan het reizen en aan het einde van deze boot trip zal hij z´n zwisterse vriendin weer ontmoeten om samen verder te reizen. Of hij hier naar uit moest kijken wist hij nog niet zo zeker...De eetruimte waar we zaten diende overigens tegerlijkertijd als tv-,zit- en relax-kamer, om de simpele reden dat dit buitenonze hut de enige ruimte ruimte op de boot was.

De volgende ochtend werden we wakker met het geluid van loeiende koeien. Tijdens de nacht was de boot ingeladen en de vracht bleek alleen maar uit koeien te bestaan. Tientallen vrachtwagens met dubbele verdiepingen die helemaal volgepropt waren, Nicky dacht er even over om vegetarisch te worden. Deze koeien worden van zuid naar noord vervoert, omdat er in het zuiden te weinig gras is voor de beestjes... vooral in de winter. Dit verklaart ook waarom het vlees zo lekker is, de koetjes ontwikkelen hier namelijk ook geen/weinig vet!

Na het ontbijt werd ons verteld dat we binnen een aantal minutendoor het smalste stukje water zouden varen. Met z´n allen het dek op en gelukkig niet voor niks, wat een prachtig gezicht was dat! Besneeuwde bergen, groene eilandjes en hier en daar pinguins en zeehonden die uit het water sprongen. Al zovaak hebben we tijdens onze reis gedacht dat het niet meer mooier kon en steeds weer wordt het voorgaande overtroffen. Helaas begon het na een half uurtjehard te sneeuwen waardoor de uitzichten verdwenen... voor bijna de gehele bootreis.

´s Middags hebben wezitten kaarten, soms even het dek opgegaan waar de sneeuw nog steeds gestaag naar beneden kwam en een erg bemoedigend praatje van de bemanning gehad over de volgende dag. Het grootste deel van de reisvoert door fjorden, maar de tweededag gaat het schip voor twaalf uur de grote open zee op. De verwachting was dat de golven zo´n 4 a 5 meter hoog zouden worden...

Dit wetende probeerde iedereen het er deze avond maar goed van te nemen. Mede door de flessen wijn die uit alle backpacks tevoorschijn kwamen werd het een erg gezellige avond. Spannende verhalen gehoord en leuke mensen leren kennen. Met een stelletje uit zuid afrika en australie, die overigens komende winter naar spanje willen emigreren, hebben we het afgelopen dagen in Pucon ook nog erg gezellig gehad.

De volgende dag was het dan zover, de dag op de open zee. Nicky was ´s morgen al keurig met haar ´reisziekte pilletjes´ begonnen, Jasper vond dit allemaal niet zo nodig en dacht dat het wel mee zou vallen. Na het ontbijt voeren we nog rustig door de fjorden en hebben we op het deck staan kijken hoe zo nu en dan wat zeehonden voorbij zwommen. Toen de lunch net binnen was veranderde dit helaas, de eerste golven beukte tegen de boot en het leek ons een goed idee om op het dek te gaan staan.Het was een prachtig gezicht om de boot te zien bewegen en de golven tegen de romp te zien slaan. Wat een ontzettend natuurgeweld helemaal bovenop het schip. De grote golven die kapot slaan tegen het schip, de ontzettend krachtige wind die over het dek raast.. real forces of nature.... Na het genieten was het uiteindelijk toch noodzakelijk ons te concentreren op andere zaken...het binnenhouden van de lunch...

Toen na een uur de wind nog wat aantrok en het ook nog eens gigantisch begon te regenen moesten we wel richting onze cabine gaan. Van de crew hadden we gehoord dat je het beste in een foetus houding kon gaan liggen en je niet moest bewegen. Een voorwaarde is dan wel dat je je bed bereikt...en niet in de wc strandt... wat voor Jasper helaas het geval was. Na in een uur vijf keer de wc bezocht te hebben dachten we dat dit de ergste 12 uur in ons leven gingen worden. Voor mensen die nooit zeeziek zijn geweest is het misschien moeilijk voor te stellen, maar het is zo´n verschrikkelijk gevoel en je kan er niks aan doen. De boot blijft maar op en neer gaan, het ene moment voel je je gewichtsloos en dan krijg je weer een paar g-krachten te voorduren hierbij wordt je ook nog eens van links naar rechts geslingerd in je bed en ben je misselijker dan dat je ooit geweest bent. Gelukkig begon de misselijkheid na twee uur af te nemen, maar bewegen durften we nog niet, stel je voor dat dat vreselijke gevoel terug zou komen... Uiteindelijk hebben we van twee uur ´s middags tot half negen de volgende ochtend in foetus houding op bed gelegen, gelukkig wel met enige slaap. Weer iets meegemaakt...

De volgende ochtend hoorde we dat iedereen zo´n beetje hetzelfde had meegemaakt, wat ons toch wel weer goed deed. Helaas regende het deze dag zodat de verveling zo nu en dan een beetje toesloeg. Na drie dagen op een boot begin je je ook aan sommige medereizeigers een beetje te ergeren (geen namen), maar daar kan je dan weer leuk met andere reizigers over kletsen. En dan was er ook nog altijd de tv waar de ´locals´ 24/7 films op waren aan het kijken. De ene slechte gekopierde boksfilm na de andere. Nja, we kwamen ook deze laatste dag wel door.

Dinsdag ochtend was het al weer tijd om van boord te gaan, ware het niet dat de haven van Puerto Montt ivm het slechte weer gesloten was. Nog maar een dvd´tje erin en dit keer een goede:Machuca.. stukje geschiedenis van Chili.Gelukkig konden we 4 uur later gezond en wel van boord. Dit goldt echter niet voor alle koeien, door de hoge golven was één van de vrachtwagens omgevallen, de ´inzittenden´ konden dit helaas niet meer allemaal na vertellen.

Puerto Montt is een klein vies havenstadje waar je niet al te lang wilt blijven, we besloten om meteen de bus naar Pucon te nemen. Misschien kwam dit ook wel door de regen die horizontaal door de stad ging. Naomi en Grant,het koppel waarvan één afkomstig uit Zuid-Afrika en de andere helft uit Australie dacht er hetzelfde over en ging met ons mee. Niet veel later zaten we in de bus voor de vijf uur durende rit. Helaas liep deze trip, zoals de meeste zaken in Zuid-Amerika, niet helmaal soepel. Na twee uur stonden we in de plensende regen plotseling langs de snelweg met een oververhitte moter. Gelukkig kwam er na een tijdje een bus die ons op pikte zodat we onze reis konden vervolgen.

Zoals eerder vertelt, is de grootste attractie van Pucon een actieve vulkaan die je kan beklimmen. Helaas is het weer gisteren en vandaag zo slecht geweest dat we nog geen vulkaan gezien hebben en er aan beginnen te twijfelen of er uberhaubt wel een vulkaan bestaat. Con-stan-te regen... kunnen ons niet meer herinneren wanneer het voor het laatst droog is geweest. Gelukkig heeft Pucon nog een andere attractie en dat zijn de thermale baden die ontstaan door de warmemagma die het grondwater verhit. Samen met Grant en Naomi gisteren de taxi genomen naar een van deze hot springs. Toen we aankwamen schrokken we even omdat er een ketting om het hek zat met een bord ´gesloten´. Gelukkig kwam er meteen een oud vrouwtje aanlopen om voor ons de ´hot spring´ te openen. Ze vertelde ons nog wel dat er maar één bad open was door het weer. Eenmaal bij de hotsprings aangekomen begrepen we wat ze bedoelde. Een kleine stroompje was door de regen in een kolkende rivier veranderd en had de andere baden waarschijnlijk verzwolgen. Dit kon ons bezoekje echter niet verpesten en met een fles wijn hebben we van het heerlijk warme water genoten en goede gesprekken gevoerd.

Helaas ziet het er niet naar uit dat het weer de komende dagen veel beter zal worden. Hierdoor hebben we besloten om verder te trekken en de vulkaan maar voor onze volgende reis naar Zuid-Amerika te bewaren ;-) Morgen vertrekken we naar San Martin de los Andes, dit ligt in het argentijnse merengebied vlakbij waar Willem Alexander en Maxima onlangs een optrekje hebben gekocht... misschien kunnen we ze nog wel even op komen zoeken!

De weersvooruitzichten zien er voor aankomend weekend gelukkig beter uit, in ieder geval droog.. dat is het meest belangrijk. In dit soort prachtige natuurgebieden kan je gewoon echt bijna niks als het regent. Kou, maakt niet uit.. maar regen! We hebben tot op heden ook heel erg geluk gehad met het weer en het hoort hier in mei ook ruim 20 van de 31 dagen te regenen.

In de Lake District willen we graag een auto huren en de 7-lakes-route doen. Daarna vertrekken we via Bariloche naar Mendoza, hét wijngebied van Argentinie... en meer dan 20 graden met zon!Het weer hiergaf ons iniedergeval mooie gelegenheid de blog bij te werken en weer wat kiekjes toe te voegen, deze vind je HIER!

In Nederland lekker van de Hemelvaart genoten? We zagen op Nu.nl dat iedereen massaal naar Madurodam en het Dolfinarium is geweest en zelfs met niet onaardig weer! Jeej!!

Tot blogs!!
XX

Patagonie

Daar zijn we weer!! Allereerst heel erg bedankt voor alle felicitaties voor Nicky haar verjaardag hier op de weblog, maar ook via email of hyves. Smsjes op haar eigen telefoon zal ze pas op 3 juli lezen, gezien de SIM nog in NL ligt. De smsjes op Jap zn telefoon zijn de laatste dagen ook niet aangekomen, gezien hij geen bereik heeft gehad.. tja.. Patagonie ;-)! Hoe dan ook, lief en leuk dat jullie allemaal aan Nicky dachten!

Zoals al verklapt en duidelijk werd na de laatste blog zijn we nu in Patagonie een beetje het niemandsland van Zuid-Amerika. Zondagochtend vlogen we van Buenos Aires naar El Calafate.. een bizarre ochtend. Oorspronkelijk moesten we op het internationale airport zijn, later belde de airline nog naar ons Hostel gebeld, maar volgens de receptioniste was er niets aan de vlucht veranderd. We vlogen om 7:50, een uur vantevoren aanwezig zijn dus we reden al iets voor zessen naar het vliegveld.

Daar aangekomen stond onze vlucht al niet op het vertrekbord… niet echt geruststellend. Bij de info zeiden ze dat de vlucht nog wel kwam als het bord ververst werd. Kopjes thee.. kopje koffie.. het zat ons toch niet helemaal lekker. Uiteindelijk is Jasper, de held, toch maar even gaan informeren. Jaaa hoor, ons vliegtuig vertrok vanaf het andere vliegveld. Dit was twee dagen geleden veranderd en over gebeld.. mhh… We renden naar buiten, zoekende naar bordjes met Taxi´s.

We springen in de taxi en een doldwaze taxichauffeur brengt ons voor 100 pesos binnen een half uur naar het andere vliegveld. Echt het aller-laatste geld wat we nog hadden. Niet eens meer een tip voor de driver, terwijl hij zo ontzettend z´n best deed. Eduardo, nogmaals bedankt!! Het aller belangrijkst.. we hadden ons vliegtuig gehaald! Jeeej!

Na een drie uur durende vlucht, Argentinie is groot...kwamen we aan in El Calafate. Tijdens de taxirit naar ons hostel konden we al een beetje van het prachtige Patagoonse landschap genieten. Stel je een gigantische heuvelachtige, beetje dorre vlakte voor, hier en daar een groot helder blauw meer met op de achtergrond gigantische bergen met sneeuw en gletsjers die in de meren uitmonden. Alweer zijn woorden niet genoeg om het te omschrijven, gelukkig hebben we de foto´s! Om het allemaal nog iets mooier te maken was dit ook het beeld wat we zagen wanneer we uit het slaapkamerraam van ons, overigens zeer gezellige, hostel keken.

De eerste dag kon er niet uitgerust worden, met een temperatuur van rond het vriespunt en sneeuw op de bergen moesten er natuurlijk handschoenen en mutsen gekocht worden. Na een aantal winkeltjes in en weer uit te zijn gegaan was Nicky uiteindelijk zeer blij met haar enige echte ´El Calafate´ muts en dito handschoenen... een echt fleecemonster. Hierna hebben we alvast de bustickets voor de volgende bestemming gekocht en een trip naar de gletsjer gereld. Deze gletsjer, de ´Perito Moreno´, is de enige in de wereld die niet in omvang afneemt. Een geluk voor El Calafate, want de gletsjer is het enige bestaansrecht van dit toeristendorpje.

´s Avonds heeft Jasper eindelijk van de enige echte Patagonische lambstew kunnen genieten in één van de vele restaurantjes die El Calafate rijk is. Het is een beetje een raar stadje.. een soort luxe wintersportdorp met aanzienlijk hogere prijzen dan in de rest van Argentinie. Voornamelijk dure outdoorwinkels en chocolaterietjes. Natuurlijk helemaal iets anders en volop genieten met dat mooie uitzicht! Jasper fleurt overigens zichtbaar op in deze koude omstandigheden, iets wat Nicky soms maar moeilijk kan begrijpen.

De volgende ochtend was het dan zover, met een aantal andere backpackers gingen we opweg naar de gletsjer. Lekker toeristisch in een busje incl. guide met mooie onverstaanbare verhalen. Een aantal mooie stops gemaakt, oa. gezien hoe een aantal grote roofvogels aan het ontbijten waren. Jak! Deze zitten lui langs de kant van de weg te wachten tot er een lekker maaltje aangereden wordt waarna ze dat op kunnen smullen.

Aangekomen bij de gletsjer vallen we van de ene in de andere verbazing.. wat een gigantisch ding!! Op de foto´s misschien lastig voor te stellen, maar hij is 60 meter hoog en 5km breed. Deze ijsmassa verschuift elke dag zo´n één tot twee meter, wat hem een bezige gletsjer maakt. Dit is te horen aan het inmense gekraak en het zien vallen van stukken ijs in het water, wat een indrukwekkend gezicht is en heel veel herrie maakt. Je probeert dit natuurlijk vast te leggen, maar helaas constant te laat... beste kiekje staat bij de foto´s. Eerst waren we met een boot dichtbij geweest, zodat we ons een voorstelling konden maken van de hoogte. Daarna hebben we wat trails gelopen om de gletsjer heen en gewacht op grote stukken die afbraken en in het water verdwenen.

Teruggekomen in El Calafate gerelaxed in het huiselijke hostel en ons opgemaakt voor de reis naar El Chalten een klein dorpje met ongeveer 500 inwoners, geen ATM´s en internet via sallaliet. Dit is een onverwachte wending, gezien we eigenlijk naar Torres del Paine zouden gaan, een ander natuurgebied in Patagonie. Helaas vertrekt de boot naar Puerto Mont een paar dagen eerder, zodat we Torres moeten overslaan. Vooral voor Jasper jammer, hij had zich erg verheugd op dit National Parc, maar zeker reden om nog een keer terug te komen. Aan El Chalten zit ook een National Parc verbonden met als hoogtepunt de berg Fitz Roy waar veel bergbeklimmers zich aan wagen. We verblijven er één hele dag, precies op Nicky haar verjaardag. Eigenlijk met de bedoeling om dan in het gebied te gaan paardrijden, maar in verband met de ´winter´ blijkt dit bij aankomst niet mogelijk. Daarom huren we een huisje, vieren een feestje en hebben een prachtige wandeling gemaakt naar een meer met mooi uitzicht op de Fitz Roy en zijn vrienden.

Nicky voelde zich helemaal jarig door het feestontbijt dat Jasper had gemaakt en de met WCpapier versierde stoel. Daarbij werd ze ook nog eens getrakteerd op het mooiste weer ooit in de winters van Patagonie. Strakblauwe luchten en een fel zonnetje... zonnebril op! Het kon ook niet anders, want op haar verjaardag is het eigenlijk altijd mooi weer. De verjaardagswandeling brengt ons flink de lucht in waardoor we sneeuwballen kunnen gooien. We genieten van de vergezichten, zie foto´s... en de dag is helemaal feestelijk als we een verjaardagstaart bakken!

Op de 14e reizen we met de bus drie uur weer terug naar El Calafate, waar we één nachtje blijven. Vanochtend hebben we om half 9 de bus naar Puerto Natales (Chili) genomen om over een paar uurtjes aan boord te gaan van de NaviMag. Dit is een gigantisch vrachtschip waar ook een aantal mensen op worden vervoerd. Hij is al te zien bij de toegevoegde foto´s! Deze voert ons de komende 4 dagen naar Puerto Montt langs de fjorden van Zuid-Chili. Met een beetje mooi weer zien we er ook nog wat van. Daarover dus meer op onze volgende blog!

Klik HIER voor de foto´s

Tot de volgende keer lieve mensen!!