Wederom weer bedankt voor alle lieve, leuke en warme reacties! Ook via email... kunnen we nu extra gebruiken.. dont´t worry niets ernstigs!

Na een aantal dagen op het waterstaan wenu weer metbeide benenop het vaste land! Wat een bootreis was dat zeg, een reis met hoogtepunten, maar zeker ook met een dieptepunt.Na deze reis hebben we meteen de bus naar Pucon gepakt, een klein dorpje in het merengebied van Chili met als ´grote´ attractie een gigantische actieve vulkaan die je kan beklimmen. Hierover later in het verhaal meer.

Na het schrijven van onze vorige blog was het tijd om in te checken voor de Navimag bootreis. Zoals in het vorige verhaal vertelt, voert deze reis ons in drie dagen en vier nachten van Puerto Natales (Zuid-Patagonie)naar Puerto Montt (Noord Patagonie)Het is geen normaal cruiseschip, maar een vrachtschipmet een aantal slaapplekken voor toeristen. Keurig op tijd kwamen we bij het gebouw van Navimag aan, maar buiten twee personen van de crew was er nogniemand te bekennen.Na een aantal minuten kwam één van de crewleden naar ons toe om te vragen of we wel wisten dat er een uur tijdsverschilzit tussen Argentinie en Chili.. Oeps!Nuwerdhet onsmeteen duidelijkwaarom er (nog) niemand in het restaurant zat waar we kort daarvoor waren geweest. Gelukkigging het uur snel voorbij, gezellig met de crewleden zitten babbelen en langzaam stroomden er een aantal toeristen binnen. Omdat het op dit moment laagseizoen is waren er maar16 toeristen die de reis zouden gaan maken. Toch zijn het weinig aantal bedden opde boot altijdbezet en wel met locals.De reis voert namenlijk langs twee dorpjes die alleen perschip bereikt kunnen worden, dus ook niet per vliegtuig auto of wat dan ook.. lekker rustig..

Na eenpraatje van de crew was het tijd om aan boord te gaan. Dat het geen normaal passagierschip was merkte we al snel toenwehet naar mest ruikende laadruim inliepen.Halverwege het laadruim blevenwe staan waarna een deel van de vloer plotseling in beweging kwam en ons naar het hogerliggende dek takelde. Vanaf daar werd onsde weg gewezen naar onze bovenverwachting grote cabine.Deze slaapplek deelden we met nog twee andere backpackers,Mikaela uit FinlandenRafael uit Zwitserland, beiden van onze leeftijd. Die avond hebben we in de eetruimte een tijdje met Rafael zitten praten.Hij is al een half jaar aan het reizen en aan het einde van deze boot trip zal hij z´n zwisterse vriendin weer ontmoeten om samen verder te reizen. Of hij hier naar uit moest kijken wist hij nog niet zo zeker...De eetruimte waar we zaten diende overigens tegerlijkertijd als tv-,zit- en relax-kamer, om de simpele reden dat dit buitenonze hut de enige ruimte ruimte op de boot was.

De volgende ochtend werden we wakker met het geluid van loeiende koeien. Tijdens de nacht was de boot ingeladen en de vracht bleek alleen maar uit koeien te bestaan. Tientallen vrachtwagens met dubbele verdiepingen die helemaal volgepropt waren, Nicky dacht er even over om vegetarisch te worden. Deze koeien worden van zuid naar noord vervoert, omdat er in het zuiden te weinig gras is voor de beestjes... vooral in de winter. Dit verklaart ook waarom het vlees zo lekker is, de koetjes ontwikkelen hier namelijk ook geen/weinig vet!

Na het ontbijt werd ons verteld dat we binnen een aantal minutendoor het smalste stukje water zouden varen. Met z´n allen het dek op en gelukkig niet voor niks, wat een prachtig gezicht was dat! Besneeuwde bergen, groene eilandjes en hier en daar pinguins en zeehonden die uit het water sprongen. Al zovaak hebben we tijdens onze reis gedacht dat het niet meer mooier kon en steeds weer wordt het voorgaande overtroffen. Helaas begon het na een half uurtjehard te sneeuwen waardoor de uitzichten verdwenen... voor bijna de gehele bootreis.

´s Middags hebben wezitten kaarten, soms even het dek opgegaan waar de sneeuw nog steeds gestaag naar beneden kwam en een erg bemoedigend praatje van de bemanning gehad over de volgende dag. Het grootste deel van de reisvoert door fjorden, maar de tweededag gaat het schip voor twaalf uur de grote open zee op. De verwachting was dat de golven zo´n 4 a 5 meter hoog zouden worden...

Dit wetende probeerde iedereen het er deze avond maar goed van te nemen. Mede door de flessen wijn die uit alle backpacks tevoorschijn kwamen werd het een erg gezellige avond. Spannende verhalen gehoord en leuke mensen leren kennen. Met een stelletje uit zuid afrika en australie, die overigens komende winter naar spanje willen emigreren, hebben we het afgelopen dagen in Pucon ook nog erg gezellig gehad.

De volgende dag was het dan zover, de dag op de open zee. Nicky was ´s morgen al keurig met haar ´reisziekte pilletjes´ begonnen, Jasper vond dit allemaal niet zo nodig en dacht dat het wel mee zou vallen. Na het ontbijt voeren we nog rustig door de fjorden en hebben we op het deck staan kijken hoe zo nu en dan wat zeehonden voorbij zwommen. Toen de lunch net binnen was veranderde dit helaas, de eerste golven beukte tegen de boot en het leek ons een goed idee om op het dek te gaan staan.Het was een prachtig gezicht om de boot te zien bewegen en de golven tegen de romp te zien slaan. Wat een ontzettend natuurgeweld helemaal bovenop het schip. De grote golven die kapot slaan tegen het schip, de ontzettend krachtige wind die over het dek raast.. real forces of nature.... Na het genieten was het uiteindelijk toch noodzakelijk ons te concentreren op andere zaken...het binnenhouden van de lunch...

Toen na een uur de wind nog wat aantrok en het ook nog eens gigantisch begon te regenen moesten we wel richting onze cabine gaan. Van de crew hadden we gehoord dat je het beste in een foetus houding kon gaan liggen en je niet moest bewegen. Een voorwaarde is dan wel dat je je bed bereikt...en niet in de wc strandt... wat voor Jasper helaas het geval was. Na in een uur vijf keer de wc bezocht te hebben dachten we dat dit de ergste 12 uur in ons leven gingen worden. Voor mensen die nooit zeeziek zijn geweest is het misschien moeilijk voor te stellen, maar het is zo´n verschrikkelijk gevoel en je kan er niks aan doen. De boot blijft maar op en neer gaan, het ene moment voel je je gewichtsloos en dan krijg je weer een paar g-krachten te voorduren hierbij wordt je ook nog eens van links naar rechts geslingerd in je bed en ben je misselijker dan dat je ooit geweest bent. Gelukkig begon de misselijkheid na twee uur af te nemen, maar bewegen durften we nog niet, stel je voor dat dat vreselijke gevoel terug zou komen... Uiteindelijk hebben we van twee uur ´s middags tot half negen de volgende ochtend in foetus houding op bed gelegen, gelukkig wel met enige slaap. Weer iets meegemaakt...

De volgende ochtend hoorde we dat iedereen zo´n beetje hetzelfde had meegemaakt, wat ons toch wel weer goed deed. Helaas regende het deze dag zodat de verveling zo nu en dan een beetje toesloeg. Na drie dagen op een boot begin je je ook aan sommige medereizeigers een beetje te ergeren (geen namen), maar daar kan je dan weer leuk met andere reizigers over kletsen. En dan was er ook nog altijd de tv waar de ´locals´ 24/7 films op waren aan het kijken. De ene slechte gekopierde boksfilm na de andere. Nja, we kwamen ook deze laatste dag wel door.

Dinsdag ochtend was het al weer tijd om van boord te gaan, ware het niet dat de haven van Puerto Montt ivm het slechte weer gesloten was. Nog maar een dvd´tje erin en dit keer een goede:Machuca.. stukje geschiedenis van Chili.Gelukkig konden we 4 uur later gezond en wel van boord. Dit goldt echter niet voor alle koeien, door de hoge golven was één van de vrachtwagens omgevallen, de ´inzittenden´ konden dit helaas niet meer allemaal na vertellen.

Puerto Montt is een klein vies havenstadje waar je niet al te lang wilt blijven, we besloten om meteen de bus naar Pucon te nemen. Misschien kwam dit ook wel door de regen die horizontaal door de stad ging. Naomi en Grant,het koppel waarvan één afkomstig uit Zuid-Afrika en de andere helft uit Australie dacht er hetzelfde over en ging met ons mee. Niet veel later zaten we in de bus voor de vijf uur durende rit. Helaas liep deze trip, zoals de meeste zaken in Zuid-Amerika, niet helmaal soepel. Na twee uur stonden we in de plensende regen plotseling langs de snelweg met een oververhitte moter. Gelukkig kwam er na een tijdje een bus die ons op pikte zodat we onze reis konden vervolgen.

Zoals eerder vertelt, is de grootste attractie van Pucon een actieve vulkaan die je kan beklimmen. Helaas is het weer gisteren en vandaag zo slecht geweest dat we nog geen vulkaan gezien hebben en er aan beginnen te twijfelen of er uberhaubt wel een vulkaan bestaat. Con-stan-te regen... kunnen ons niet meer herinneren wanneer het voor het laatst droog is geweest. Gelukkig heeft Pucon nog een andere attractie en dat zijn de thermale baden die ontstaan door de warmemagma die het grondwater verhit. Samen met Grant en Naomi gisteren de taxi genomen naar een van deze hot springs. Toen we aankwamen schrokken we even omdat er een ketting om het hek zat met een bord ´gesloten´. Gelukkig kwam er meteen een oud vrouwtje aanlopen om voor ons de ´hot spring´ te openen. Ze vertelde ons nog wel dat er maar één bad open was door het weer. Eenmaal bij de hotsprings aangekomen begrepen we wat ze bedoelde. Een kleine stroompje was door de regen in een kolkende rivier veranderd en had de andere baden waarschijnlijk verzwolgen. Dit kon ons bezoekje echter niet verpesten en met een fles wijn hebben we van het heerlijk warme water genoten en goede gesprekken gevoerd.

Helaas ziet het er niet naar uit dat het weer de komende dagen veel beter zal worden. Hierdoor hebben we besloten om verder te trekken en de vulkaan maar voor onze volgende reis naar Zuid-Amerika te bewaren ;-) Morgen vertrekken we naar San Martin de los Andes, dit ligt in het argentijnse merengebied vlakbij waar Willem Alexander en Maxima onlangs een optrekje hebben gekocht... misschien kunnen we ze nog wel even op komen zoeken!

De weersvooruitzichten zien er voor aankomend weekend gelukkig beter uit, in ieder geval droog.. dat is het meest belangrijk. In dit soort prachtige natuurgebieden kan je gewoon echt bijna niks als het regent. Kou, maakt niet uit.. maar regen! We hebben tot op heden ook heel erg geluk gehad met het weer en het hoort hier in mei ook ruim 20 van de 31 dagen te regenen.

In de Lake District willen we graag een auto huren en de 7-lakes-route doen. Daarna vertrekken we via Bariloche naar Mendoza, hét wijngebied van Argentinie... en meer dan 20 graden met zon!Het weer hiergaf ons iniedergeval mooie gelegenheid de blog bij te werken en weer wat kiekjes toe te voegen, deze vind je HIER!

In Nederland lekker van de Hemelvaart genoten? We zagen op Nu.nl dat iedereen massaal naar Madurodam en het Dolfinarium is geweest en zelfs met niet onaardig weer! Jeej!!

Tot blogs!!
XX