En toen waren we alweer in ons laatste land aangekomen... Op dit moment zitten we in Puerto Lopez, een klein vissersdorpje aan de westkust van Ecuador. Buiten een mooi strand en een erg relaxte atmosfeer is het niet echt een toeristenmagneet. Toch stikt het hier elk jaar van juni tot oktober van de toeristen, allemaal te danken aan een grote groep walvissen die elk jaar vanaf Antartica hier naartoe zwemt om te paren. Gisteren zijn we met een bootje op ´walvissenjacht´ geweest, of we ze gevonden hebben zullen we op de volgende blog
vertellen...nu eerst verder met Peru.

Zoals in het vorige blog verteld waren we vroeg in de ochtend met het vliegtuig in Cuzco aangekomen. Nog moe van de reis en de afgelopen dagen in de jungle chrashten we flink uitgeput in de slaapkamer van het hostel. Het bleek dat het hostel een flinke dvd collectie had en elke kamer een dvd speler, hier hebben we die ochtend even flink gebruik van gemaakt. Grappig hoe je na een tijdje reizen steeds meer gaat leven zoals je thuis doet.

´s Middags hebben we natuurlijk nog wel de stad verkend. Wandelend tussen de eeuwen oude inca muren kwamen op de Plaza de Armas aan (zo´n beetje elke stad in Zuid-Amerika heeft een centraal plein die Plaza de Armas heet) waar een geweldige mensenmassa zich had verzameld. Er bleek een christelijke feestdag gaande te zijn, Corpus Christi. Gigantische standbeelden van Maria, heiligen op paarden en velen andere werden door traditioneel gekleede mannen en vrouwen uit de kerk gedragen. Hieromheen werd gedanst en de mensenmassa moedigde iedere groep flink aan, net of het een wedstrijd was. Erg leuk om mee te maken! Die avond lagen we vroeg op bed omdat de volgende ochtend de treinreis naar Machu Picchu op het programma stond.

Even waren we nog bang dat heel de Machu Picchu trip niet door kon gaan. De protesten rondom Cuzco waren aan het verharden en er gingen geruchten dat de trein naar Machu Picchu gestaakt zou gaan worden. Gelukkig bleek dit niet het geval en zaten we na een kort taxi ritje in de trein (Nicky weer helemaal gelukkig) richting één van de zeven nieuwe wereldwonderen. Een prachtige rit door groene valleien waar de bewoners druk bezig waren om met ossen de akkers te ploegen. Na een aantal uur kwam de trein aan in Machu Picchu Pueblo, een klein stadje op een steenworp afstand van Machu Picchu. We hadden besloten om een nachtje in dit dorpje te overnachten zodat we de volgende ochtend vroeg richting Machu Picchu konden gaan. Machu Picchu Pueblo is prachtig gelegen in een groen dal omringd door honderdenmeters hoge bergen. Helaas is het dorpje zelf niet zo mooi als de omgeving en vooral gericht op het uitmelken van toeristen. Toch hebben we het er nog goed naar onze zin gehad.

De volgende ochtend was het dan zover. Om vijf uur ging de wekker zodat we de eerste bus van half 6 naar Machu Picchu konden halen. Na een snel ontbijtje bleek dat we niet de enige waren die ´de eerste bus´ wilden halen...wat een gigantische rij! Gelukkig stroomde het allemaal snel door en zaten we al snel in één van de tientallen ´eerste bussen´. Na een half uurtje en ontelbare haarspeldbochten later stonden we voor de toegangspoorten van Machu Picchu. Wat een indrukwekkend gezicht, een stad op een berg die zo hoog overal bovenuit torent. Lang konden we hier echter niet van genieten omdat we, samen met zo´n beetje alle andere bezoekers, snel naar de andere kant van de Inca stad renden. Hier is de toegang naar de berg Waynu Picchu, de berg die op de achtergrond van elke Machu Picchu foto prijkt en vanwaar je het mooiste uit zicht hebt op Machu Picchu. Er mogen elke dag echter maar 400 mensen naar boven om van het uitzicht te genieten, gelukkig hoorden we daar bij!

De Inca´s moeten een goede conditie hebben gehad (en geen last van hoogtevrees) want het was een flinke klim langs diepe afgronden. Na een uur hijgen en puffen kwamen we boven en zagen we dat het het allemaal waard was geweest, wat een uitzicht! Na het genieten en natuurlijk de nodige foto´s was het weer tijd voor de afdaling welke nog ´interesanter´ was dan de beklimming doordat je nu pas echt goed zag hoe stijl je naar beneden ging...

De rest van de dag hebben we door Machu Picchu gedoold en ons verbaasd hoe mensen dit 500 jaar geleden gebouwd konden hebben. Na nog lekker in het gras gelegen te hebben (en flink verbrand te zijn) was het tijd om met de bus af te dalen om vervolgens de trein terug naar Cuzco te nemen.

Tijdens de treinrit werd het langzaam aan donker en werd de muziek steeds luider gezet. We keken elkaar aan en kregen een kleine flashback... Gelukkig waren er deze keer geen tv schermen in de trein te vinden, toch waren we nog niet helemaal gerustgesteld. En ja hoor, al snel kwam er een man in traditionele kleding de coupe binnen en begon er flink op los te dansen. Toen deze voorsteling afgelopen was begon de hoofdact, een echte modeshow van alle mogelijke alpaca wol (een soort lama) truien. We hebben nog nooit een ´model ´ (die overigens even daarvoor nog onze kaartjes had geknipt en de koffie had geserveerd) zoongelukkig zien kijken. Bij elke nieuwe trui werd het applaus groter en voelde hij zich steeds minder op z´n gemak...

De laatste dag Cuzco heben we nog door de mooie straatjes geslenterd en de laatste souverirs ingekocht. Die avond gezellig met de Zwitsers Patrice en Celine (die we tijdens de Uyuni tour hadden ontmoet) in een typisch Peruaans restaurantje gegeten. De cavia, een typische Peruaanse delicatesse kon op ons bord natuurijk niet ontbreken...geen aanrader...

De volgende ochtend was het tijd om naar Lima te vliegen. Eigenlijk hadden we met de bus eerst naar een ander plaatsje in Peru willen reizen, maar door alle wegblokkades was dit helaas nog steeds niet mogelijk. Op weg naar het vliegveld was er erg veel ME op de been en
bij het vliegveld aangekomen waren alle hekken gesloten. Nadat we onze paspoorten en vliegtickets lieten zien werden we via een hek binnengelaten. Later lazen we dat een grote groep protestanten het vliegveld wilden bezetten. Dit is door inzet van de politie niet gelukt, maar later is ivm veiligheidsredenen wel de trein naar Machu Picchu voor een aantal dagen gestaakt. In de pers, ook in Peru is hier allemaal niks over terug te vinden. Erg vreemd allemaal en erg vervelend voor veel reizigers. Veel mensen die we ontmoet hebben tijdens de reis en nog contact mee hebben zitten vast in steden in Peru en kunnen niet verder reizen. Anderen hebben heel hun reis moeten omgooien of extreem dure vliegtickets moeten kopen om toch verder te kunnen...

Gelukkig ging het met onze vlucht allemaal goed en kwamen we in de namiddag aan in Lima. Van andere reizigers hadden we de meest vreselijke verhalen over Lima gehoord en de reisboeken zijn ook niet erg positief, dus besloten we om maar één nachtje te blijven. We hadden een hostel in het centrum uitgezocht zodat we toch nog iets van de stad konden zien. De avond dat we aankwamen moesten we dus al de bustickets naar Guayaguil boeken. Hierdoor kregen we al direct een `goed` beeld van Lima at night. Niet echt een fijn sfeertje... Ook omdat we het busstation niet direct konden vinden en dus wat rondzwierven. Uiteindelijk toch maar een taxi gepakt en alles kunnen regelen. We hadden besloten in Lima centre te slapen, omdat we maar èèn nachtje bleven. Vanuit dit punt kan je namelijk makkelijk de toeristische spots bekijken, maar de meeste restaurants en hostels zitten in Mirraflores. Beetje lastig om een restaurantje te vinden dus, maar uiteindelijk lekker gesmuld van Cheviche.. een Peruaans gerecht met rauwe vis in een soort limoensausje.

De volgende ochtend een beetje rondgewandeld in Lima en wat pleinen en cathadralen bezocht. Zo overdag een prima stad, totaal geen onveilig gevoel en best mooie architectuur! Ook alvast een beetje voorbereid op onze 27uur durende busrit... pfff!! We stapten dus om 15:00 in de bus om vervolgens om 18:00 de volgende dag in Guayaguil aan te komen. Niet-normaal-lang dus... We zouden eigenlijk een nachtje in deze stad slapen, omdat er geen bussen meer reden aar Puerto Lopez, maar we vonden Richard. Deze Zweed van 23 wilde ook zo snel mogelijk naar Puerto Lopez en uiteindelijk hebben we met zijn drieen een taxichauffeur zo gek weten te krijgen om ons voor een vriendelijk prijsje te brengen. Het was wel ongeveer 3 uur rijden, dus hij wilde wel zijn vrouw meenemen als gezelschap.. vooral op de weg terug. Prima, vrouwtje opgehaald en om half 8 reden we Guayaguil alweer uit.

Na een helse rit van 4,5 uur kwamen we aan... wat een rotweg en die taxichauffeur kon echt niet rijden!! Onderweg waren we nog aangehouden door een politiewagen. Ze doorzochten de hele auto en waren duidelijk naar iets op zoek zodat ze ons geld konden aftroggelen. Gelukkig vonden ze dat niet bij ons, maar bij de taxichauffeur.. hij had een kopie van zijn autopapieren mee ipv het orgineel. Natuurlijk kreeg hij geen boete, maar moest hij gewoon even $10,- dokken. De politiemannen hadden honger en wilden namelijk wat gaan eten. Corrupte bedoeling dus, maar gelukkig kwamen wij er goed vanaf. Op dat moment allemaal best spannend, achteraf gewoon een goed verhaal.

Over onze verdere avonturen in Ecuador later meer, waarschijnlijk in onze laatste blog!! Nog maar een klein weekje en dan zijn we alweerthuis. Dubbel gevoel.. we hebben hier zo genoten, zoveel moois gezien.. maar het is ook wel weer lekker om thuis te zijn.. een thuis
te hebben.

Tot blogs!!
XXX

PS De foto´s vind je HIER!!!