Na een lange week te zijn afgesloten van de digitale wereld is er weer een blog van ons! De afgelopen dagen hebben we in het rustige en erg relaxte Uruguay doorgebracht, nu zitten we sinds gisteravond in het drukke, maar erg mooie, Buenos Aires. Ondanks het gevoel dat we in Uruguay ver van de `echte wereld´ vandaan waren is het Nederlandse nieuws ons niet onopgemerkt gebleven. De suzikiman en de geschrokken gezichten van Willem en Maxima zijn meerdere malen op het Urguayaanse journaal voorbij gekomen. Een vreemd gevoel om dit aan de andere kant van de wereld op tv te zien.

Tijdens het vorige blog maakten we ons op voor de grote reis die ons naar Buenos Aires zou brengen, waarna het plan was om meteen de boot naar Uruguay te nemen. Via via hadden we al te horen gekregen dat de bussen in Argentinie een stuk luxer zijn dan die in Brazilie. En inderdaad, het leek wel of we de business class van een vliegtuig binnen stapte. Terwijl Jasper nog drug bezig was om uit te puzzelen waar alle knopjes voor waren ging er achter ons een wel heel foute beltoon af. Toen na een minuut de telefoon nog niet opgenomen was begonnen we ons toch wel een beetje zorgen te maken. En ja hoor, de man achter ons (die toch echt al op middelbare leeftijd was) had blijkbaar een nieuw speeltje waar hij heel z´n argentijnse country collectie op had gezet...

Vijf liedjes later stopte de bus plotseling bij een politie post en kwamen er een aantal imposante agenten met hond binnen. Iedereen mocht zijn paspoort laten zien. Terwijl één van de gewapende agenten Nicky complimenteerde met haar mooie blauwe ogen begon de hond achterin de bus plotseling te blaffen. Plaatsen werden doorzocht en uiteindelijk werd er een passagier meegenomen. De man achter ons had ondertussen toch maar z´n muziek uitgezet om alles goed in de gaten te kunnen houden. Na een uur begonnen we ons af te vragen of de bus nog verder zou rijden. Gelukkig kwam de meegenomen passagier een half uur laten weer terug, zette de man achter ons z´n muziekje weer aan en konden we verder alsof er niks gebeurd was.

De volgende ochtend kwamen we vroeg aan in Buenos Aires en zoals gepland namen we meteen de ferry naar Colonia de Sacremento in Uruguguay. Colonia is het oudste stadje van Uruguay en is in 1680 gesticht door de Portugezen als tegenhanger van het door Spanjaarden gestichte Buenos Aires. Colonia heeft op dit moment zo´n 22.000 inwoners en is dus flink achtergebleven in vergelijking met Buenos Aires. Niet alleen qua inwonersaantal, maar vooral qua vooruitgang. Wanneer je van de boot af komt voelt het net of je een groot openlucht musem binnen loopt. Straten van kinderkopjes, gigantische kastanjebomen langs de weg, oldtimers die door het stadje rijden.

Zoals bij een oud stadje hoort hebben we het rustig aan gedaan. Door smalle straatjes geslenterd, een oude vuurtoren beklommen, op terrasjes gezeten en prachtige zonsondergangen gezien. Ons plan was om na twee nachten verder te trekken naar Montevideo, de hoofdstad van Uruguay. Maar omdat Nicky euhm... nja, laten we zeggen dat haar darmen aan het wennen waren aan de nieuwe eetgewoonten/structuur etc. en de toilet haar nieuwe beste vriend was, leek reizen ons niet erg aantrekkelijk. Hierdoor besloten we om nog een aantal dagen in Colonia te blijven. Lekker makkelijk..

Jammer genoeg had ons hostel geen plaats meer en moesten we op zoek naar een andere plek om te slapen. We hadden al vernomen dat het een druk weekend zou worden doordat veel Argentijnen het extra lange weekend (de dag van de arbeid is hier een grote feestdag) massaal naar Colonia zouden komen en dat het weleens moeilijk zou kunnen zijn om nog een slaapplek te vinden. Afgelopen dagen was het stadje niet veel drukker dan Culemborg op een regenachtige koopavond (voor de outsiders; dat is echt heel rustig) dus we dachten dat het allemaal wel mee zou vallen. Toen we echter in het vijfde hotel weer een ´no´ hoorde begonnen we ons toch wel een beetje Josef en Maria te voelen (geen zorgen paps en mams, geen baby in de buik) Ook het volgende hostel had geen plek, maar ze wisten nog wel een ander adresje. Helaas was op dat adres met de beste wil geen hostel, hotel of herberg te vinden. Weer even navraag gedaan bij het hostel en inderdaad, het was een adres bij mensen thuis... Hmm, toch nog maar even doorzoeken. Helaas leverde deze zoektocht niks op en trokken we de stoute schoenen aan.

Een schattig oud oma´tje die perfect engels sprak deed de deur open en nam ons mee naar een binnenplaats. Achter drie deuren waren drie schattige kamertjes, die ze zo nu en dan verhuurde, wat een geluk!

De volgende dagen bleek tot onze verbazing echt half Argentinie zich naar Colonia begeven te hebben. Met busladingen vol werden ze aangevoerd. Het schattige stadje dat er eerst speciaal voor ons leek te zijn was nu een soort Walt Disney geworden. Gelukkig hadden we de vorige dag al een paardrijrit op het platteland besproken en konden we de drukte onstnappen. Nicky had natuurlijk al ervaring met paardrijden maar voor Jasper was dit, wanneer je de ritjes op ezels in de dierentuin niet meetelt, de eerste keer.

We werden opgehaald door een Duitse vrouw die een tijd geleden verliefd werd op Colonia en daarna op een Uruguyaan. Deze bleek een aantal paarden in de wei hebben staan en ze besloten nu een paar maanden geleden daar business van te maken. Slim! Deze Uruguyaan, een échte gaucho, nam ons samen met Sandra mee naar de Uruguyaanse weilanden, inclusief Nederlandse koeien. We hobbelden wat en gelukkig vond Jasper het total niet eng! Hij deed het zelfs erg goed! Dit werd mede mogelijk gemaakt door zijn paard dat de nickname ´sleeping tablet´ draagt..

Uiteindelijk galloppeerde we met z´n allen door het platte land, fantastisch! Nicky had ook een betrouwbaar, maar wat temperamentvoller paard.. maar dit viel in het niets in vergelijking met het paard van de Gaucho dat nog in training was. Zo´n kicken gezicht! Vooral toen we met z´n allen door een kudde koeien moesten, voelden we ons echte ´drovers´. Genoeg over het paardrijden, behalve de prachtige ervaring herinnert tot op de dag van vandaag de spierpijn ons aan dit avontuur.

Zondag was het tijd om weer terug te keren naar het hectische Buenos Aires. Na een rustige overtocht werden we in de terminal van Buenos Aires opgewacht door personen gewapend met mondkapjes en temperatuurscanners (geleend van de Aziaten met SARSkennis). Gelukkig had Nicky geen koorts en hoefde niet de hele boot in quarantaine. Toch een grappig gegeven, weer meegemaakt. Al zien we in de Nederlandse media dat het allemaal wel geluwd is wat betreft de Mexicaanse Griep. Mooi!

Zoals al aangegeven gisteren dus al aangekomen in BA, bizarre stad van grote architectonische contrasten. In de nacht aangekomen, het had iets weg van New York, brede straten, veel taxis. Overdag zie je veel Europese invloeden. Vandaag ook onze eerste Spaanse les gehad, nog vier te gaan. Superleuk, maar wel intensief al zijn het maar halve dagen. Onze volgende blog in het Spaans, dus houd je woordenboek paraat ;).

De temperatuur is hier aangenaam, tegen de 25gr. Eigenlijk te warm voor deze tijd van het jaar. Je hoort ons daar natuurlijk niet over klagen! We sturen jullie ook wat zon, zodat jullie richting het terras kunnen met bier en rose!

Hasta Luego!

Klik hier voor de foto`s